یک روز خوشحال بودند که اوبامای رنگین‌پوست با لبخند و شعارِ تغییر آمده؛ روز دیگر گفتند بایدن اهل تعامل و زمان توافق است. بعدتر گفتند ترامپ تاجر است؛ این‌بار فرصت طلاییِ معامله و مذاکره است... هر بار هم که ایران از خود آمادگی تعامل نشان داد، آمریکا ذاتش را نشان داد و گره‌ای باز نشد؛ اما باز پیکان اتهام را سمتِ داخل گرفتند و گفتند چیزی نمانده بود به توافق برسیم، اگر مرگ بر آمریکا نمی‌گفتید، اگر فلان خطیب جمعه موضع نمی‌گرفت، اگر نسبت به جنایات اسرائیل بی‌تفاوت می‌بودید، یا اگر فلان آزمایش موشکی را انجام نمی‌دادید، حالا همه‌ مشکلات حل شده بود.

حقیقت اما ساده است: اگر کسی فقط کمی تاریخ خوانده و با سازوکار قدرت در واشنگتن آشنا باشد، می‌فهمد دشمنی با ایران نه تصمیمِ یک رئیس‌جمهور که نتیجه ساختارِ حاکمیت آمریکاست. کشوری که فرمانش پیش از تقسیمات دموکرات-جمهوری‌خواه در دستِ بازیگران دیگری است: کارتل‌های اقتصادی، صنایع اسلحه و نفت و البته لابیِ صهیونیستی. در چنین سیستمی، رئیس‌جمهور نه تصمیم‌گیر نهایی است و نه سیاست‌گذار کلان؛ هر که بیاید، ناگزیر باید در همان مسیر حرکت کند؛ چه با شعارِ صدور دموکراسی و ادعای حقوق بشر، چه تغییر، چه آمریکا اول.

از همین زاویه باید حرف‌های تازهٔ ترامپ را شنید؛ او در کاخ سفید گفته: «من در رأس حملهٔ ۲۳ خرداد اسرائیل به ایران بودم؛ کنترل کامل داشتم.» این دیگر تحلیل یا اتهام نیست، اعتراف است. همان چیزی که ایران از روز اولِ جنگ دوازده‌روزه می‌گفت، حالا خودِ رئیس‌جمهورشان آن را می‌پذیرد: بله، من در رأسش بودم! دشمنی دیگر فقط تحریم و بیانیه و حمایت از براندازی نیست؛ عملِ مستقیم و تجاوزِ نظامی هم جزوِ ابزارهاست.

آمریکا از روز اولِ انقلاب همین راه را رفته: از تحریکِ گروه‌های تجزیه‌طلب و تروریستی در غرب و جنوبِ کشور، تا غصبِ میلیاردها دلار داراییِ ایران پس از انقلاب؛ از چراغ‌سبز به صدام برای آغازِ جنگ و حمایتِ اطلاعاتی و نظامی او در تجاوز تا ساقط کردنِ هواپیمای مسافربریِ ایران‌ایر در خلیج فارس — جایی که یک افسرِ آمریکایی ۲۹۰ انسان را با یک موشک کشت و به‌جای محاکمه، مدال گرفت.

مشکلِ آمریکا با ما این نیست که چرا ملت شعارِ «مرگ بر آمریکا» می‌دهد. مردم شعار می‌دهند چون آمریکا دشمنی کرده؛ از مردادِ ۱۳۳۲ تا بهمنِ ۱۳۵۷ و از روزِ اولِ پیروزیِ انقلاب تا همین جنگِ دوازده‌روزهٔ ۱۴۰۴. اصلِ اختلاف بر سرِ حقِ «استقلالِ یک ملت» است. ذاتِ استکباریِ آمریکا جز تسلیم، چیز دیگری را نمی‌پذیرد؛ رؤسای جمهور مختلف آمریکا این را می‌خواستند اما به زبان نمی‌آوردند؛ رئیس‌جمهور فعلی به زبان آورد و با صراحت گفت: «باید ایران تسلیم شود.» و به‌واقع، باطنِ آمریکا را لو داد.

جنگِ دوازده‌روزه فقط یک درگیری نبود؛ یادآوریِ یک حقیقت بود: این دشمنی ذاتی است و ذاتِ «شیطانِ بزرگ» تغییرناپذیر است. اگر اساس انقلاب اسلامی برپایه آیه قرآنی لا تَظلِمونَ وَ لا تُظلَمون است، ذات آمریکا هم دشمنی و جنایت است؛ نه از دشمنی خسته می‌شود و نه از جنایتِ خود شرمنده و پشیمان. راه همان است که شهیدِ بهشتی فرمود: «ای آمریکا، از ما عصبانی باش و از این عصبانیت بمیر.»