به گزارش صبح رزن،برگزاری مراسم افطار ریاست محترم جمهور با احزاب و تشکلهای سیاسی همراه با حاشیه هایی متاسفانه ناگوار بوده است که به نظر می رسد سکوت در برابر این حاشیه ها سکوت در برابر ظلم به نظامی است که حاصل خون هزاران شهید و خون دل هزارها و صدها عالم در طول تاریخ شیعه است.

نفس برگزاری این برنامه برای هر چه بیشتر شدن وحدت و همدلی بین تشکلهای داخل نظام امری بسیار پسندیده و نیکوست و جای تشکر از رئیس محترم جمهور دارد.

اما بد سلیقگی در انتخاب و دعوت افرادی است که با اعمال خود در فتنه ی 88 نشان دادند که ساختار قانونی  جمهوری اسلامی را به رسمیت نمی شناسند.

حضور چهره هایی که پیش از این در دادگاه جمهوری اسلامی به جرم اقدام علیه امنیت ملی محکوم قطعی شدند و برخی دوران محکومیت خود را هم سپری کرده اند .

آیا دعوت چنین کسانی که حتی پس از آزادی  و در دوران کنونی از کرده ی خود در ایام انتخابات 88 و فتنه ای که اصل نظام جمهوری اسلامی را هدف گرفته بود اظهار پشیمانی نکرده اند را باید مصداق همدلی و همزبانی دانست یا یک بدسلیقگی و یا اشتباه فاحش؟

اما این همه ی ماجرا نیست و قضیه وقتی حادتر می شود که در حضور رئیس جمهور و رئیس شورای عالی امنیت ملی کشورمان، کرباسچی فردی که خود به مدد استفاده از رانتهای متعدد در دورانهای مختلف حضورش در عرصه های اجرایی با سرمایه ای بسیار وسیع مدتهاست در رأس یک حزب سرمایه سالار و فرمایشی (لازم به ذکر است که سخنگوی حزب کارگزاران به صراحتا این حزب را یک حزب لیبرال دموکرات مسلمان می خواند) و دارای سوابق محکومیت به علت فساد کلان اقتصادی   از یکی از سران فتنه حمایت می کند و وی را سید مظلوم می خواند.

سید مظلوم خواندن فردی که با همه ی توان و علم و آگاهی ،با وجود همه ی هشدارها و  با تمام اهرمهایی که در دست داشت در مقابل نظام جمهوری اسلامی ایستاد و بر خلاف تمام قوانین به صراحت بر طبل بی قانونی کوبید آن هم در حضور رئیس شورای عالی امنیت ملی آیا غیر از دهن کجی به امنیت ملی کشور است؟

سوال مهم در اینجا این است که چطور می شود که فردی که خود به عنوان غارتگر بیت المال مجازات و محاکمه شده است و با عفو رهبری مواجه شده اینگونه به حمایت از یکی از رئوس فتنه 88 که برای براندازی نظام مستقر در کشور اقدام کرده بود می پردازد در حالی که در هیچ کجای دنیا نمونه ای برای چنین موردی نمی توان پیدا کرد.

آری این واقعیتی تلخ است در هیچ کجای دنیا در مقابل رئیس جمهور یک نظام مردمی عامل براندازی همان نظام را به سید مظلوم تشبیه نمی کنند  و بعد برایش کف و هورا نمی کشند.

طبیعی ترین حق هر نظام سیاسی در جهان این است که از آرای اکثریت حامی خود در مقابل اندک براندازان با قدرت دفاع کند اما در جمهوری اسلامی ایران به نظر می رسد این را هم باید به ویژگی های این نظام اضافه کرد که می شود مخالف نظام بود،از بیت المال دزدی کرد و بعد با عفو رهبر نظام مواجه شد و بعد از برانداز آن نظام حمایت هم کرد.

انتهای پیام/