به گزارش صبح رزن به نقل از خبرنگار فرهنگی فارس، هیئت داوران بخش سودای سیمرغ سی‌وچهارمین جشنواره فیلم فجر در حالی نامزدهای بهترین‌های خود را منتشر کردند که نگاهی گذرا به آن نشان می‌دهد فیلم «امکان مینا» به کارگردانی کمال تبریزی و «ابد و یک روز» به کارگردانی سعید روستایی بیشترین فرصت برای کسب سیمرغ بلورین را دارند؛ فیلم‌هایی که هر دو توسط بنیاد فارابی وزارت ارشاد و به نوعی توسط دولت یازدهم تولید، حمایت و تهیه شده است.

نکته جالب اما در پراکندگی نامزدهای بخش سودای سیمرغ جشنواره فجر آمار کاندیداتوری بالای دو فیلم اولی راه یافته به این بخش یعنی «ابد و یک روز» به کارگردانی سعید روستایی و «ایستاده در غبار» ساخته محمدحسین مهدویان هستند.

در این بین چهار فیلم «کفش هایم کو» ساخته کیومرث پوراحمد، «عادت نمی کنیم» به کارگردانی ابراهیم ابراهیمیان، «مالاریا» ساخته پرویز شهبازی و «رسوایی 2» ساخته مسعود ده‌نمکی تنها در یک رشته نامزد دریافت جایزه شده‌اند.

این در حالی‌ست که ابراهیم حاتمی‌کیا با فیلم درخشان خود یعنی «بادیگارد» نتوانسته است در بیشتر از 6 رشته نامزد دریافت سودای سیمرغ شود.

این که چرا این فیلم نتوانسته چنین موفقیتی را کسب کند سوالی است که از هنگام اعلام اسامی نامزدهای جشنواره سی‌وچهارم در اذهان می‌گذرد.

برخی این اتفاق را به خاطر سخنان منتقدانه حاتمی‌کیا علیه دولت می‌دانند؛ آنجا که وی گفته بود: باید این بچه‌ها بیایند و کارشان دیده شود. به‌خصوص فیلمسازی که رفته در عراق کار کرده و هر لحظه احتمال ترورش وجود دارد. باید برای اینها احترام قائل شویم. این که اینها در حاشیه جشنواره باشند درست است؟ من نه به محمد حیدری کار دارم و نه حتی به آقای ایوبی و آقای جنتی. با آقای روحانی کار دارم که در این موضوع هست. چطور می‌شود که فیلمهای اینگونه وارد مسابقه نمی‌شوند،‌حتی اگر ضعیف باشند.

برخی اما این اتفاق را به نظر روشنفکرانه برخی از منتقدانی می‌دانند که حضورشان در هیئت داوران جشنواره فجر کم نیست؛ آنانی که ابراهیم حاتمی‌کیا و فیلم او را فیلمی ضدمردم می‌خواندند و می‌نوشتند: «محصول ضد مردمی، و البته ضد امنیت ملی آقای حاتمی‌کیا، بر اساس این دو قطبی شکل گرفته: دوقطبی که حاتمی‌کیا از یک طبقه و یک گروه، به عنوان دولت و حاکمیت، در برابر مردم کشورش ساخته. انگار بادیگارد قهرمان فیلم، دارد از حاکمیت ساخته حاتمی‌کیا، در برابر مردم کشورش محافظت می‌کند.»

اما برخی دیگر این اتفاق را امری طبیعی می‌دانند چون مسئله‌های حاتمی‌کیا جامعه و مردمی بوده است که خمینی برای آنان قیام کرد اما همیشه او را ضدمردم معرفی می‌کنند در حالی‌که او همیشه درگیر با مسئولانی بوده که در قدرت بوده‌اند و همین روحیه، او را برای همیشه مطرود همه دولت‌ها باقی گذاشت و اینک «بادیگارد» بلوغ روزآمدی و دقت در سینمای اوست که با دولت‌های معاصر دچار چالش است.