مفهوم حرم، خصوصا اگر نسبتی داشته باشد با زینب کبری (س)، برای شیعه، و بلکه برای همه آزادگان جهان، سرشار از جذبه و حرارتی است بی پایان. شیعه، هزار سال در این ماتم گریسته است که چرا نبود تا از «حرم» دفاع کند. عظیم ترین ماتم، در این میان، از آن بزرگترین مدافع حرم است: عباس (ع)؛ او که در اوج قهرمانی، مظلوم ترین پاسدار حرم بود و تا بود، نه دست، که حتی نگاه نامحرمی هم به حرم نرسید. شیعه، به زینب (س) که می اندیشد، حاصل، یکسره اندوه و ماتم است، اما در میانه جانکاه ترین آن ماتم ها، که ماتم عباس (ع) است، ناگاه، یحتمل، خنده ای بر لبانش می نشیند و برقی در چشمانش می درخشد. سبب شاید این است که هیچ کسی بر مظلومیت عباس نگریست، الا اینکه پیش تر، به قهرمانی اش تبسم کرد. اکنون، به فاصله بیش از هزار سال، قاسم سلیمانی، سرکرده مردان حیرت انگیزی است که «مدافع حرم» خوانده شده اند اما خود می گویند، نوکر و پیشکار «آن یگانه مدافع حرم» اند. و این تصادفی نیست. در این مرتبت، هیچ چیز تصادفی رخ نمی دهد. حرم، صاحبی دارد؛ و آن صاحب، دوباره کسانی را به نگهبانی گماشته است؛ و این گماشتگان، دوباره سرداری دارند که حسین (ع) فرمود: و لیس فیهم الاشوس الاقعس (در آنان جز دلاوران و والاگهران نیست). زینب (س)، از پس صدها سال غیرت در هم تنیده شیعه، دوباره، کسانی را به نگهبانی پذیرفته است و چون این بزم برپاست، مردانی از گوشه و کنار سربرآورده اند که شاید به هیچ روش دیگری، چشم جهان، یارای کشف گوهر نهفته در جان پاکشان را نداشت: ان هولاء اصحابی من عالم الذر، و بهم وعدنی جدی رسول الله...
تکریم مدافعان حرم، و سردار با غیرتشان، شاید، مهم ترین کاری است که اکنون شیعه بر ذمه دارد.