به گزارش  صبح رزن؛ به نقل از آناج، مردم قزوین صبح چهارشنبه با جیغِ «چرا شکر نعمت نمی‌کنیدِ؟» یک شخصیت برجسته نظام از خواب به پاخاستند. روحانی چنان عَربده‌ای می‌کشید و از اداره‌ی بی‌دغدغه مملکت سخن می‌گفت که حضار نیز از درکِ علت شیوَن‌بازی رئیس جمهورشان عاجز بودند.

رئیس دولت یازدهم درحالی بانگِ انتقاد سر می‌داد که به اذعانِ شخصیت‌هایی همچون پزشکیان «نمی‌توان جامعه را با فریاد اداره کرد» اما اینکه چرا روحانی یک‌روز در جمع مردم کرمانشاه بیدادِ «گوش کنید» به راه می‌اندازد و فردای آن در قزوین هیاهو می کند، جای بحث دارد.

اینکه مسئولین داستانِ گشایش‌های برجامی و قصه‌ی مدیریت بی‌دغدغه کشور را برای مردم تعریف می‌کنند در وهله‌ی اول توهین به شعور ملت و در گام بعدی اصرار بیهوده برای شگرف جلوه دادن عملکرد کابینه است؛ روحانی از اداره‌ی بی‌دغدغه سخن می‌گوید اما به وضعیت معیشت مردم و افزایش قیمتِ 100 درصدی اقلام ضروری در عرضِ چند روز اشاره‌ای نمی‌کند.

شاید برای قشر شیشلیک‌خور جامعه معنای اضطراب و پریشانی معنایی نداشته باشد لکن برای آن گروه از افرادی که در زیر سایه‌ی رکود از کار اخراج شدند و با درآمد ماهیانه زیر یک میلیون تومان یک خانواده را می‌گردانند مفهوم دغدغه روشن باشد.

این چه نوع اداره‌ی مملکتی است که فردای آن با دیروز فرقی ندارد و از قضا بر تعداد آسیب‌دیدگان اجتماعی افزون می‌گردد؟ آیا این همه مشکلات اقتصادی و رنگ‌باختن امیدها برای دولت محترم دغدغه محسوب نمی‌شود؟

بهتر است رئیس کابینه یازدهم در سفر بعدی خود به جای فریاد زدن بر سرِ مردم، لیستی از اقداماتِ دغدغه‌رفع‌کُن دولت را ارائه دهد و با استناد به دلایل محکمه پسند از گشایش‌های پسابرجام چندین‌مورد ترغیب‌کننده را نام ببرد. اگر اقداماتِ دولت‌مردان جای شکر داشت، این مردم قطعاً آن را به جا می‌آوردند و همانطور که به قولِ روحانی نمی‌توان مردم را با شلاق به بهشت بُرد، به زور هم نمی‌توان آن‌ها را وادار به شکر نعمتِ انتخاباتی کرد.

انتهای پیام/م