در تمام سال های پس از جنگ جهانی دوم که آمریکا به عنوان یک قدرت نوظهور در عرصه بین المللی توانست خود را تثبیت کند، جنگ، جنایت و ترور به ویژگی بارز آن تبدیل شد.

آمریکایی ها برای ارائه هژمونی و برتری خود به عرصه بین الملل در سه بعد فرهنگی ،نظامی و اقتصادی با برنامه ای دراز مدت اقدام به ایجاد ساختارهای بین المللی کردند.

از طرف دیگر تلاش در جهت ایجاد تصویری به عنوان مدیر و صاحب قدرت اول در نظام بین الملل اصل غیر قابل تغییردر تمام دولت های آمریکایی بوده است.

ارائه سبک زندگی آمریکایی از طریق امپراطوری عظیم رسانه ای و تبلیغی در کنار ایجاد نهادهای اقتصادی بین المللی برای استیلای کامل بر نظام اقتصادی جهان یکی دیگر از ابزارهای تبدیل آمریکا و رژیم غیر انسانی آن به ابرقدرتی بلا منازع بوده است.

ایجاد ترس از بزرگی و قدرت ارتش آمریکا نیز ابزار مهم برای آن بدل شده است.

آنجایی که جنایت و ترور برای نمایش قدرت ارتش آمریکا لازم است در مواردی نظیر جنگ ویتنام بدون ترس از هیچ بازخواستی وحشیانه ترین رفتارها را نسبت به ملت های تحت سلطه روا داشته شود.

قرار دادن زمان و فرصتی برای نشان دادن رسوایی فرهنگی، نظامی و اقتصادی این رژیم غیر الهی و غیر انسانی اقدامی مثبت در جهت آشکار کردن واقعیت‌های مدیریت رژیم حاکم بر آمریکا نسبت به مردم جهان و مردم خود این کشور می تواند باشد.

البته نمایش این رسوایی دارای الزاماتی است.استفاده از ابزار رسانه و هنر به عنوان یک پدیده منحصر به فرد در زندگی جامعه جهانی مهمترین مسئله ای است که باید در نظر گرفته شود.

تاکنون علی رغم همه تلاش ها اما استفاده از این هنر و صنعت هم که امروز مدیریت افکار عمومی جهان را در ید قدرت خود دارد چندان نتوانسته اثرگذار و جریان ساز باشد.

برای آنکه مردم جهان بدانند رژیم ایالات متحده آمریکا در ابعاد مختلف بشر چه جنایت‌هایی را مرتکب شده است باید همتی عالی و عزمی راسخ در عرصه هنر و رسانه ایجاد شود.

حتی می توان با ارائه و تصویب طرحی در دولت و مجلس به دنبال ایجاد هسته های تولید محتوا برای نمایش واقعیات آنچه در جهان توسط این رژیم روا داشته شده است بود.

همانطور که آمریکا به دنبال نفوذ فکری و فرهنگی در ایران عزیز ما از طریق جریان های فکری وابسته است و سالانه میلیون‌ها دلار بصورت مستقیم و غیر مستقیم هزینه می‌کند باید به دنبال ایجاد جبهه فکری، فرهنگی و رسانه ای برای نمایش جنایت های آمریکایی بود که هفته حقوق بشر آمریکایی می تواند آغاز این راه باشد.

حبیب میرزایی

انتهای پیام/