بعضی‌ها انتظار دارند ما به جای ارتش سوریه میجنگیدیم. آیا منطقی است که ما همه سپاه و بسیج را برای نبرد در یک کشور دیگری درگیر کنیم، در حالی که ارتش آن کشور تماشاچی ماجرا است. از طرفی همه راه‌های انتقال ما را به سوریه بسته بودند.

البته من این را با افتخار به همه شما عرض کنم، آخرین کسانی که خط مقاومت در سوریه را ترک کردند بچه‌های سپاه بودند. آخرین فردی که این میدان را ترک کرد یک پاسدار بود. راهبردها باید به اقتضای شرایط تغییر کنند.

برخی در محافل سیاسی، روشنفکری و در میان عموم مردم دارند ترویج می‌کنند که نظام جمهوری اسلامی ایران بازوان منطقه‌ای اش را از دست داده است. نه؛ نظام بازوانش را از دست نداده است.

ما برای نبرد با کفار بر اساس ظرفیت‌ها و استعدادهای درونی خودمان داریم تصمیم می‌گیریم و عمل می‌کنیم. ما منطق سیاسی قوی برای جنگیدن داریم، مشروعیت قوی برای دفاع داریم. یک ملت بزرگ داریم برای ایستادن. یک رهبر بزرگ داریم برای ارائه تدبیر و الهام بخشیدن. نیروهای مسلح قدرتمندی داریم. دست نخورده باقی ماندند. ما اگر ضعیف شده بودیم که وعده‌های صادق را انجام نمی‌دادیم.

الان هم مسیرها برای پشتیبانی جبهه مقاومت باز است. این نیست که همه مسیرها منحصر به سوریه باشد. کما اینکه آنجا هم ممکن است کم کم دوباره شکل دیگری به خود خواهد گرفت.