دیپلماسی آفندی علیه باند جنایتکار

یکی از محورهای کلیدی بیانات اخیر رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار با هیئت دولت، ترسیم خطی روشن در عرصه دیپلماسی جمهوری اسلامی بود: سفارش به دولت‌ها برای قطع روابط با رژیم صهیونیستی، ابتدا در حوزه اقتصادی و سپس در سطح سیاسی. این توصیه، در واقع یک راهبرد عملی و چندلایه است که اگر به‌درستی دنبال شود، می‌تواند رژیم صهیونیستی را در سطح جهانی بیش از پیش منزوی و بی‌اعتبار کند.

رهبر انقلاب با دقتی راهبردی تأکید کردند که قطع روابط اقتصادی مقدم بر قطع روابط سیاسی است؛ زیرا کاهش یا توقف همکاری‌های تجاری از سوی کشورها، عملی‌تر و کم‌هزینه‌تر از قطع مناسبات سیاسی است و می‌تواند مقدمه‌ای برای گام‌های بعدی باشد. تجربه نشان داده است که حتی کشورهایی که حاضر به قطع روابط سیاسی با تل‌آویو نیستند، آمادگی کاهش مناسبات اقتصادی را دارند؛ از فروش نفت و گاز گرفته تا بستن بنادر به روی کشتی‌های اسرائیلی.

این سخن رهبر انقلاب ناظر بر همه کشورهاست، نه فقط دولت‌های اسلامی. تعداد قابل توجهی از کشورهای دنیا روابط روابط خود با رژیم صهیونیستی را کاهش داده یا در صدد آن هستند؛ با آماری که حتی از کشورهای اسلامی پیشی گرفته است. این نشان می‌دهد ظرفیت بین‌المللی بالایی برای پیگیری این سیاست وجود دارد. از این رو وزارت امور خارجه و دیگر نهادهای دیپلماتیک کشور باید موضوع قطع روابط با رژیم صهیونیستی را به یکی از محورهای ثابت مذاکرات دوجانبه، چندجانبه و بین‌المللی خود تبدیل کنند.

جهان امروز در آستانه یک نظم نوین است؛ نظمی که نه به‌صورت ناگهانی بلکه تدریجی و بر پایه تحولات غیرقابل پیش‌بینی شکل می‌گیرد. یکی از این تحولات، عملیات طوفان‌الاقصی بود که رژیم صهیونیستی را بیش از گذشته در موضع ضعف و انزوا قرار داد. امروز این رژیم نه تنها در منطقه بلکه در جهان، منفورترین چهره سیاسی است. نسل‌کشی در غزه، نقض آشکار حقوق بین‌الملل و پیگیری صریح اسرائیل بزرگ‌تر، همه و همه موجب شده است که مخالفت با تل‌آویو به گفتمان غالب در سطح جهانی تبدیل شود.

در چنین شرایطی، دیپلماسی ایران می‌تواند در سه سطح، در این زمینه فعالیت کند: نخست، روابط دوجانبه با کشورها که باید همواره قطع روابط اقتصادی و سپس سیاسی با رژیم صهیونیستی در دستور کار دیدارها باشد. دوم، استفاده از ظرفیت سازمان‌های چندجانبه مانند شانگهای، بریکس، اکو و جنبش عدم تعهد برای طرح این موضوع به‌عنوان دستور کار مشترک. سوم، مجامع بین‌المللی همچون سازمان ملل که بستر مناسبی برای تبیین منطق حقوقی و اخلاقی این مطالبه است.

همزمان، نقش دیپلماسی عمومی نیز برجسته است. امروز برخلاف گذشته که حتی بردن نام فلسطین در برخی کشورها ممنوع بود، پرچم فلسطین در خیابان‌های اروپا، آمریکا و استرالیا برافراشته است. جنبش‌های مردمی مانند BDS نیز با تحریم اقتصادی و اجتماعی محصولات اسرائیلی، فشارهای غیررسمی اما مؤثری بر این رژیم وارد کرده‌اند. این هم‌افزایی میان دیپلماسی رسمی و عمومی، زمینه‌ساز انزوای همه‌جانبه تل‌آویو است.

بیانات رهبر انقلاب نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی ایران نه‌تنها در میدان مقاومت نظامی، بلکه در عرصه دیپلماسی نیز راهبرد روشنی برای تضعیف رژیم صهیونیستی دارد. این سیاست اگر با جدیت و استمرار دنبال شود، می‌تواند بخشی از نظم نوینی باشد که در غرب آسیا و فراتر از آن در حال شکل‌گیری است؛ نظمی که در آن رژیم صهیونیستی جایگاهی نخواهد داشت.