در کنار این جریانات که بعضا به حق هم بود و ایراداتی که برنامه فیتیله ای ها داشت (حتی قبل تر ها ) ابراز حمایت عده نسبتا زیادی از فیتیله ای ها  مخصوصا حمایت بسیاری از اهالی فرهنگ و هنر بطور ویژه قابل توجه است.

 اگر بخواهیم پا را کمی فراتر از این جریانات و حاشیه هایش بگذاریم مسئله ای مهم تر به ذهن خطور میکند. سوال مهمی که طی این چند روز به دنبال جوابی قانع کننده برایش هستم اما پاسخی نمی یابم. روزی نیست که شاهد نارضایتی ها و شکایت مردم از کالاهای کم کیفیت ایرانی که تنها با اندکی دقت و پشتکار باکیفیت  می شوند ،  نباشیم. روزی نیست که از خبر فوت یکی از هم وطنانی که قربانی  نقص فنی خودروی ایرانی شده است باخبر نشویم. تقریبا در تهران غیرممکن است از منزلمان خارج شویم  و در هر  خیابان و مکان اجتماعی با انواع و اقسام مدل های روز که توسط خانم های دل پاک( از دختربچه ۷-۸ گرفته تا خانم ۷۰ سال به بالا ) عرضه میشود روبرو نشویم.

 روزی را به شب نمی رسانیم مگر اینکه از کوتاهی، بی توجهی و کم کاری برخی از مسئولین نسبت به مشکلات مردم آگاه میشویم. اصلا روزی بر ما نمیگذرد که از صدا وسیمای کشورمان یک محتوای ناراحت کننده و ضداسلامی نبینیم و نشنویم. موسیقی های تندی که سال هاست در برنامه های صدا و سیما جا بازکرده اند و در برابر هر نوع استدلالی حتی شرع مقدس موضع گیری و قد علم می کنند. بارها و  بارها از همین شبکه های تلویزیون و رادیو در برنامه های زنده و تولیدی، خصوصا برنامه های مناسبتی شاهد صحنه های ضد دین و خلاف عرف بوده ایم و اعتراضی از کسی ندیدیم!

شوخی ها و گفت و گوهای باز مجریان خانم و آقا،محتوای ضد دینی در پوشش آداب و ملزومات دینی {به عنوان مثال همواره در سریال ها بی احترامی به پدر و مادر موضوعی عادی و اجتناب ناپذیر جلوه می کند و در مقابل، ازدواج موقت و  مجدد کاری زشت تلقی شده ،همیشه منکوب و تقبیح می شود و عجیب تر اینکه حضور فردی به ظاهر مومن و متدین نیز به رد این مجوز شرعی صحه می گذارد.} پخش همیشگی تصاویر خانم های بدحجاب در قالب گزارش های مردمی و حضور خبرنگارانی که تابع چارچوب های ظاهر موجه نیستند، انتشار انواع تیپ ها و ژست های بازیگران زن در صفحات اینترنتی و مجازی و حضور آزادانه و بدون هیچ  قید و بندی در جشنواره های به اصطلاح  فرهنگی و سینمایی و ……  مشتی است از خروار ها !

 این موارد در جامعه  ما  خصوصا صدا وسیمای امروز بسیار خودنمایی می کند. اما سوال مهم این است که چرا ما در مواجهه هر روزه و مکرر با این معضلات بزرگ فرهنگی همواره سکوت کرده ایم وهیچگاه عکس العمل در خور توجهی از خودمان نشان نمی دهیم؟!  چرا باوجود مشاهده این همه نابسامانی  هیچ یک از ما اعتراض نمی کنیم و همیشه اوضاع را آرام جلوه میدهیم؟ حتی برخی از ما وقتی دستمان می رسد کار فرهنگی مناسبی نمی کنیم ؟

 ائمه جمعه، مسئولان فرهنگی و مردم دغدغه مندی که روی ملیتشان، زبانشان، لهجه شان و ترک بودنشان تعصب دارند که باید داشته باشند به همان اندازه هم بروی اعتقادات دینی تعصب دارند؟ آیا تعصب بر دین و اخلاقیات مبتنی بر عقل و منطق و شرع باید مهجور و مغفول بماند؟ آیا توجه به این مسائل مهمتر و راه گشاتر از واکنش نسبت به یک برنامه کودک نیست؟

شادی روح امام و شهدا صلوات