همان امام که گاهاً جمعه ها به اندازه خواندن یک دعای فرج یادش می کنیم.چرا که او عین ظهور و حضور است و این ماییم که در این غیبتیم و محجوب و اینچنین بر ماست که حجاب های ظلمت را به یکسو زنیم و اهلیت حضور بیابیم و زمینه های رجعت به مبانی اسلام را در همه ابعاد فراهم کنیم. اگر بایگانی های ذهنمان را بررسی کنیم ،اگر گرد و خاک ها را کنار بزنیم احتمالاً یادمان بیاید که این امام راهی داشت، هدفی داشت و حقی داشت بر گردن اُمَّتش.این امام،امام کیست؟ امام ماست؟ در چه بازه هایی از زمان امام ماست؟همیشه ؟ گاهی؟یا فقط اوقاتی که به او احتیاج داریم تا مشکلاتمان را حل کند؟تا نیازهای مان را برطرف کند تا مریض هایمان را شفا دهد؟چقدر به حقیقت ظهور ایمان داریم؟انتظار یک فرهنگ است.فرهنگ انتظار فرهنگ کار است فرهنگ تکاپوست نه بی تفاوتی .بسیار شنیده ایم که مضطر واقعی همان امام زمان است اما کجاست منتظری که که از عمق جان «امن یجیب» بخواند؟

اما در این میان ما چه کرده ایم؟هدف امام ،جهانی سازی نهضت اسلام و برقراری حکومت ا... است.چه روشنفکران خوششان بیاید چه نیاید .اما ما به عنوان امت این امام،به عنوان سربازان این امام،در جبهه او چقدر با دشمنانش جنگیده ایم؟اصلاً یادمان هست که در جنگیم؟ همه ی ما در قبال حفظ جبهه اسلام مکلفیم.جهاد فی سبیل ا... بر دوش همه ی ماست.ولی فقیه فرمود: ما در دورانی قرار گرفته ایم که جهاد فی سبیل ا... در شکلی،اگر چه نه به آن صراحت دوران جنگ،اما با همان دشواریها و شاید با ظرافت بیشتر بر دوش همه ی ماست.همه ی ما مکلفیم اما به اندازه ی وسعمان.«لا یکلف ا... نفسا الا وسعها».اما وسع ما چیست؟ وسع ما همان هنر ماست و هر اثر هنری، یک رسانه است و جهان در تسخیر رسانه هاست.نیازی به آثار پیچیده نیست.زیباترین و تاثیرگزارترین هنر آنست که همه فهم باشد.خطاطی،نقاشی،گرافیک،شعر سرایی،مقاله نویسی،معرفی کتاب،وبلاگ نویسی،صدای خوش ،فیلم سازی،نمایشنامه نویسی،خلاقیت هنری،سخنوری و از همه مهمتر علم عاملان ، همه و همه باید خالصانه در خدمت امام عصر و نهضت ایشان باشد.خب،تکالیفمان را کجا باید انجام دهیم؟همه جا،هرجا که جماعتی در رفت و آمدند و یا حضور دارند،دانشگاه،دبیرستان،خیابان، دفتر کارمان،کلاس درس،تابلو اعلانات مسجد،نشریاتمان. هر اثر هنری یک رسانه است و جهان در تسخیر رسانه هاست.هیچ کار رسانه ای را نمی توان بی تاثیر قلمداد کرد، هر چه قدر هم که کوچک باشد.حتی به اندازه ی نصب یک عکس روی دیوار اتاق محل کارمان. هیچ کس،هیچ کس بی تکلیف نیست چون هیچ کس بی وسع نیست،جامعه دانشگاهی که هرگز بی وسع نیست.از دانشجو گرفته تا کارمند و استاد.تکلیف گرایی اساتید علوم انسانی امروز، بسیار بیشتر از پیش تاثیرگذار است.وسع این عزیزان تسلطی است که بر علوم انسانی غربی دارند و تکلیف این بزرگواران اشرافی است که باید بر علوم انسانی اسلامی پیدا کنند تا با به چالش کشیدن مبانی تئوریک غرب ،تولید علم بومی نمایند.

طیب سعیدی