خردادماه 83 بود که دبیر بینش اسلامی برای گرفتن امتحان درس قرآن وارد کلاس ما در مقطع تحصیلی پیش دانشگاهی شد. در حالی که تمام نیروها و امکانات مدرسه و اداره آموزش و پرورش آماده می شدند تا با جدیت تمام امتحان های فیزیک و شیمی و ریاضی و ... را از ما بگیرند، معلم قرآن ما به کلاس آمد و گفت:«امروز امتحان قرآن داریم ولی نمره این درس در معدل تاثیر ندارد! هر کس علاقمند است می تواند امتحان دهد، اجباری وجود ندارد!» آن روز تقریبا سه چهارم کلاس ما امتحان قرآن ندادند. از نظر شما اینکه یک درس در معدل تاثیر نداشته باشد چه معنایی دارد؟

چرا در جامعه ما که قرار است اسلامی باشد آموزش دادن محتوای کتابهایی همچون ریاضی و شیمی و ... که «سخن مخلوق» است در عمل بسیار مهمتر از آموزش تنها کتابی است که «سخن خالق» است؟ چرا در بین مردم جامعه ما خواه ناخواه مدرک دکترای رشته های پزشکی و علوم پایه و رشته های مهندسی سطح بالاتر و باکلاس تر و مردم پسند تر از مدرک دکترای علوم قرآنی است؟ چرا اکثر خانواده های به ظاهر تحصیل کرده کشور ما که برای حضور و موفقیت فرزندانشان در کلاس کنکور و زبان خارجه اینقدر جوش می زنند، برای آموزش قرآن به فرزندانشان اهتمام خاصی ندارند؟ چرا اکثر تحصیل کردگان کارشناسی و ارشد و دکترای کشور ما در رشته های مختلف نمی توانند چند خط از قرآن را بدون غلط بخوانند؟ چرا باید در اکثر قریب به اتفاق رشته های دانشگاهی چند واحد آموزش زبان خارجه عمومی وجود داشته باشد ولی جا برای دو واحد آموزش روخوانی قرآن کریم تنگ باشد؟

«و پیامبر عَرضه داشت: پروردگارا امت من قرآن را رها کردند.» سوره مبارکه فرقان آیه 30

ضعف در سیستم آموزشی کشور، کمبود بودجه، نبود امکانات و نبود مربی مناسب در نقاط مختلف کشور از جمله دلایلی هستند که فعالان قرآنی در مورد مهجور و متروک ماندن قرآن در کشور شیعی ما برمی شمارند که البته همه این دلایل هم صحیح است. اما شاید مهمترین دلیل مهجوریت قرآن در جامعه ما کمبود«اشتیاق و عطش قرآنی» است نه کمبود امکانات و بودجه. اگر تمام بودجه و امکانات و ساختمان های دولتی کشور به قرآن آموزی اختصاص یابد تا وقتی که آن عطش و اشتیاق لازم به یادگیری قرآن وجود نداشته باشد هیچ تحول و انقلابی در فرهنگ عامه ی قرآنی در کشور اتفاق نخواهد افتاد. از این رو به عقیده حقیر گام اول و قدم اصلی در بالا بردن سطح فرهنگ قرآنی عموم جامعه ایجاد اشتیاق و تمایل کافی است و این وظیفه مهم اولا به عهده مبلغان حوزه های علمیه، صدا و سیما و آموزش و پرورش و ثانیا وظیفه تمام ظرفیت های رسانه ای کشور است. اتاق های فکر فرهنگی کشور در تمام نهادها و سازمان ها از بالاترین تا پایین ترین سطح باید به این بیندیشند که چگونه می توان این اشتیاق و عطش را در خانواده ها و جوانان ایجاد کرد تا تدبر در قرآن اولویت اول برنامه هایشان باشد و نگاه به قرآن در جامعه از تلاوت صرف برای ثواب به سمت تدبر در آیات الهی به عنوان یک دستورالعمل بی نقص برای زندگی موفق و سعادت اخروی تغییر کند. اگر این تمایل و علاقه در فکر ها و قلب ها زنده شد به زودی تمام مشکلات بودجه و امکانات حل خواهد شد.

آب کم جو تشنگی آور بدست         تا بجوشد آب از بالا و پست

 اگر علما، مبلغان اسلامی و معلمان در شهرها و روستاها جایگاه قرآن را برای مردم و دانش آموزان به خوبی تبیین کنند، اگر صدا و سیما تاثیر عمل به قرآن را در زندگی برای خانواده ها به زیبایی و با بهره گیری از هنر تراز اول بیان کند و اگر سیستم آموزشی کشور برای جوانان روشن کند که دوای تمام دردهای روحی، روانی، مادی و معنوی آنها در تعالیم قرآن نهفته است همانطور که برای قبولی فرزندانشان در دانشگاه به سوی کلاسهای کنکور حمله کرده و صدها هزار تومان هزینه می کنند برای یادگیری قرآن و تدبر در آیات آن نیز فوج فوج به دارالقرآن ها هجوم خواهند آورد.

رسول خدا (ص) فرمودند: هنگامی که فتنه ها، هم چون پاره های شب تاریک، شما را در خود پیچید، برشماست که به قرآن تمسک جویید.

طیب سعیدی