به گزارش صبح رزن به نقل از خبرانلاین،گفت وگوی امام حسین با حضرت عباس به روایتی قلم سید مهدی شجاعی را متن زیر بخوانید/ پاسخ به این پرسش که آیا حضرت عباس، معصوم بوده است؟/ کراماتی که گفته می شود، خرافات است یا حقیقت؟ در نخستین لینک بخش اندیشه ویژه نامه در گفت وگویی با آیت الله سید رضی شیرازی مطرح شده است.
قسمت هایی از فصل آخر کتاب «سقای آب و ادب» نوشته استاد سید مهدی شجاعی:
حسین همچنان در کنار پیکر عباس نشسته است که عباس از پیکر خود برمی خیزد. افواج بی شمار ملائک، با هودج هایی از نور و چهره هایی سرشار از شور و سرور، او را چون نگین در حلقه حضور می گیرند.
عباس اگرچه همه شان را به روشنی و وضوح می بیند اما چشم از چراغ حسین بر نمی دارد. انگار ناخودآگاه و بی اراده در باشکوه ترین و نورافشان ترین هودج نشانده می شود و صدایی نرم و لطیف در گوشش طنین می افکند: برویم.
عباس که همچنان سراپای نگاهش مجذوب حضرت حسین است با اراده و خودآگاه می پرسد؛ کجا!؟
و ملائک گویی که یک تن اند تکثیر شده در هزاران هزار، با دست نشان می دهند و به زبان – یکصدا - می گویند: بهشت!
عباس به خود یا به آنان می گوید: این خلاف ادب، خلاف مروت، خلاف اخوت، خلاف ارادت، خلاف مواسات و خلاف عاشقی است که من پیش از حسین قدم به بهشت بگذارم. و بعد با لحنی که از حضور آشکار و استوار پاسخ در دل سوال حکایت می کند، می پرسد:
- اگر حسین پشت سر است، اصلا بهشت پیش رو کجاست؟ به چه معناست!؟
عباس که اکنون میان او و زمین هزاران گام فاصله افتاده است محکم و قاطع می گوید:
- اگر به اختیار من است، قدم از قدم بر نمی دارم. من بی حسین کیستم!؟ من بی حسین نیستم. من از حسین آمده ام و به حسین باز می گردم.
و پیش از اتمام آخرین جمله اش؛ «مبدأ و مقصد من...» خود را در جایگاه پیشین و در کنار حسین می بیند و ادامه می دهد:
«... شمایید! حسین جان! مولای من!»
نگران حسین مباش عباس من! روشنی دیده و دلم! بیا پسرم! بیا عباس من! نگران حسین مباش! تا ساعتی دیگر او نیز به ما می پیوندد.
مرا دریابید مولایم! یاری ام کنید برادرم! جرأت نگاه به حقیقت پیش رو را ندارم. ظرف طاقتم، ظرف وجودم و ظرف هستی ام، کوچکتر از آن است که بتواند حقیقت بی همانند فاطمی را در خود جای دهد.
من کی ام!؟ کوه هم اگر باشد متلاشی می شود در تلاقی با این تجلی. «جعله دکاً».
اگر همه عمر شما را معشوق خود می شناختم، مراد خود می خواستم، امام خود می دانستم، مریدانه و سالکانه به شما می نگریستم، در این لحظه محتاج وجه دیگری از وجوهتان هستم. طالب مقام اخوتتان هستم.
اکنون فقط برادری است که می تواند به من قوت و اعتماد ببخشد و مرا از این اعجاب و التهاب طاقت سوز برهاند.
باید سلام کرد.
ولی چگونه باید سلام کرد به کسی که مضمون سلام، مرهون سلم اوست!؟
ولی در بضاعت مزجات ما که چیزی بیش از سلام و برتر از سلام نیست!؟
مگر که این کم خود را با زیاد خداوند که مبدا و معاد سلام است بیامیزیم و همه را یکجا به دامان سلامت نشان شما بریزیم.
- پس سلام خداوند رحمان بر شما ای بانوی زمین و زمان و هفت آسمان! ای مضمون تسبیح فرشتگان! ای راز آفرینش!
سلام عباس من! سلام خدا بر تو! سلام فرشتگان مقرب و رسولان مرسل و بندگان صالح خدا بر تو! سلام تمامی شهیدان و صداقت مداران و پاک نهادان و پاک زداگان بر تو!
می دانستم. یقین داشتم که دل از حسین نمی کنی و دعوت بهشت و فرشتگان را اجابت نمی کنی. و نیز هم یقین داشتم که دست رد به دعوت من نمی زنی.
بیا عباس من! نگران حسین مباش! تا ساعتی دیگر او نیز به ما می پیوندد. اما او هنوز کارش در زمین به سرانجام نرسیده است. او تا تمام پرندگان دست پرورده اش را پرواز ندهد و از رسیدنشان به مقصد مطمئن نشود، پا از زمین بر نمی دارد. پس بیا که او هر چه زودتر خیالش از وصال تو آسوده گردد و از پای پیکرت برخیزد. خودت که بدرقه تک تک شهیدانش را شاهد بودی.
عباس من! اکنون که چشمانت بازتر شده، می بینی که من فقط لحظه فروافتادنت از اسب نبود که سراغت آمدم و سرت را به دامن گرفتم.
آن زمان که مشک بر دوش به سوی خیام می تاختی و راه مشک را از میان هزاران شمشیر آخته می گشودی و با نجنگیدنت، دلیرانه ترین صحنه عالم را بر صفحه زمین ترسیم می کردی، من به تماشای تو ایستاده بودم و برای این همه رشادت، لاحول و لا قوة الا بالله می گفتم.
آن زمان که با اسب در کنار شریعه ایستاده بودی و تصویر حسین را بر آب به کف گرفته خویش، تماشا می کردی، من، تو و حسین را در قاب اخوت می دیدم و از مواساتت نسبت به حسین بر خود می بالیدم. آن زمان که خواهش نگفته سکینه را با نگاه مهرآمیزت، پاسخ می گفتی، من با تو و در کنار تو بودم و گرمای عطوفتت را حس می کردم.
در آن شب که حسین بیعتش را از اصحاب برداشت، بودم و پاسخ تو را شنیدم و به بصیرت نافذ و صلابت ایمانت، آفرین گفتم.
وقتی که مولا علی، در آستانه عزیمت همه فرزندان را به دور خویش حلقه کرد، من در کنار شما بودم و تقسیم نگاه مهربانش را میان شما می دیدم.
وقتی که حضرت مولا دست تو را در دست زینب گذاشت و دست زینب را در دست تو و دست خود را بر دست های شما، من نفسی از سر راحتی کشیدم.
«پسرم! عباسم! این امانت من نزد تو! مبادا کوتاهی کنی در حفظ و صیانت از او.»
هنوز کلام مولا به پایان نرسیده، اشک در چشم های تو حلقه زد، بر گونه هایت جاری شد و پهنای صورتت را فراگرفت:
«منت پذیرم پدرم! که او و کلام شما را بر چشم بگذارم.»
و حقیقتا به عهدت وفا کردی عباس من! بر دلت که همواره منزل امن زینب بود، دیده را هم افزودی.
و زینب حق داشت که با برخاستنت از زمین فرو بریزد. چون خیمه بی عمود. و ناله اش به آسمان برخیزد. و زینب، حق دارد اگر هنگام سوار شدن بر مرکب اسارت، از اعماق جگر فریاد بر آورد:
برادرم! عباسم! برخیز و رکاب بگیر برایم!
اکنون که چشمانم را بازتر کرده اید و به من بصیرتی برتر و افزونتر بخشیده اید می توانم حضورتان را در کنار گهواره کودکی ام به روشنی ببینم و بشنوم که همدم و همنفس مادرم، مادر دیگرم، برایم شعر تعویذ می خوانید و حتی ببینم و بشنوم که با حضور و ترنمتان، همنوایی ملائک را بر می انگیزید.
عباس من! اکنون به روشنی می توانی ببینی. ببین!
ببین که مصیبت عاشورا بزرگترین مصیبت عالم است و بزرگتر از ظرف عالم و آدم.
ببین که ثقل این مصیبت اعظم، چگونه تقسیم شده است میان آسمان و انسان و فرشتگان و امامان و انبیا و اولیا و صدیقین و شهدا و صالحین.
و اگر نبود دست حکمت خداوند ارحم الراحمین، چه می آمد بر سر اهالی آسمان و زمین از این مصیبت سنگین!؟
... خودت، نامت و یاد و خاطره ات آنقدر برای خاندان عصمت، ارجمند است که تمام فرزندانم تا قیامت، به احترام نامت، تمام قد قیام خواهند کرد و سلام و درود و دعایشان را به جسم و روح با شکوهت نثار خواهند ساخت.
تا بدانجا که فرزندم مهدی منتقم، خود را ملزم می شمارد که در هر کجا نامی از تو می آید یا ذکری از تو می رود، حضور بیابد و یادآورانت و داغدارانت و مویه گرانت را عزیز بدارد.
پسرم! عباسم! عباسی که با دستهایت گره از ابروان حسین می گشودی و با حضورت، به وجه الله؛ چهره حسین، قرار و آرام می بخشیدی.
همان خدایی که خون حسین را – و خود حسین را – ثارالله نامید، همان خدایی که روی حسین را – و خود حسین را – وجه الله پسندید، به تو عنوان باب الحوائج خواهد بخشید.
تو را همین منزلت و افتخار بس که وارث سلطنت پدر – سلام الله علیه – در ملک یداللهی اش خواهی بود و تا قیام قیامت با دست های بی بدیلت، گره از کار خلایق خواهی گشود و هرچه غم و اضطراب و اندوه را از قلب عارفان و زائرانت خواهی زدود.
ولی نه. تو را همین منزلت و افتخار نه بس.
افتخار تو در عالم باقی، بسیار افزونتر از جهان فانی خواهد بود و منزلت حقیقی ات فقط در قیامت، رخ خواهد نمود.
در آن محشر کبری و عرصه واویلا که مادر، فرزند خود را زمین می گذارد و برادر، برادرش را از یاد می برد، هر پیامبری غم امتش را می خورد و تلاش می کند که پیروانش را از آن مهلکه عظمی به در برد.
در این میان، پدرم که سیدالمرسلین است و خاتم النبیین – علیه افضل صلوات المصلین – به تناسب وجودش که رحمة للعالمین است و آشکارترین مجلای مهر خداوند در زمین، بیش از دیگران، دغدغه خلایق را دارد و غصه امتش را می خورد. پس توسط مولایم امیرالمومنین مرا به صحنه محشر فرا می خواند تا همه هر آنچه داریم به وثاق شفاعت بگذاریم و بحار رحمت خداوند را به جوشش در آوریم.
وقتی امیر مومنان از من سوال کرد که در این فزع اکبر چه می آوری برای وثیقه نهادن و شفاعت کردن و سوگند دادن و آمرزش و رحمت طلبیدن، من تنها و تنها به دستهای بریده تو اتکا و استناد خواهم کرد.
تنها و تنها به دستهای گره گشای تو پسرم! عباسم!
راستی! این مکان به چشمت آشنا نیست!؟ نگاه کن!
- چرا سالارم! مهربان ترین مادر عالم! اینجا همان بهشتی است که مولایم حسین، شامگاه پیش نشانمان داد و جایگاه هر کس را... مولایم حسین!... وای بر من! این همه وقت بی خبر ماندم از سرورم و برادرم...
- نه عزیز جان و دل! زمان آنچنان که فکر می کنی سپری نشده. نگاه کن! حسین نشسته در کنار پیکر تو و هنوز حسین پیاله اشک بدرقه ات را بر زمین نیفشانده است.
- اگر حسین آنجاست که هست پس چرا صدایش از این سمت به گوش می رسد. این صدا، صدای حسین است. صدای آشنای حسین:
... فادخلی جنتی...
مطالب منتشر شده درباره روز تاسوعا و حضرت ابوالفضل العباس(ع) را در لینک های زیر بخوانید:
اندیشه
آیت الله سیدرضی شیرازی تشریح کرد: آیا حضرت عباس، معصوم بوده است؟/ کراماتی که گفته می شود، خرافات است یا حقیقت؟
حجت الاسلام یحیی صادقی؛چرا حضرت عباس (ع) باب الحوائج است؟ 
توسل میر احمد جواهری به حضرت عباس (ع)
تشریح حجت الاسلام قاسم کاکایی درباره نقش سقای کربلا/ فقدان توجه به ابعاد شخصیتی حضرت ابوالفضل
نوشته ای از سید مرتضی آوینی/ اگر آسمان دنیا بهشت است، آسمان بهشت کجاست که عباس بن علی پرنده آن آسمان باشد؟
فروردین جان ها(حجت الاسلام جواد محدثی)
تاریخ
صورت و سیرت حضرت عباس(ع) به روایت حجت الاسلام جواد محدثی
حرم حضرت عباس(س)، از نخستین عمارتی که مختار ساخت تا امروز
روز تاسوعا چگونه گذشت؟
راز حرم علمدار کربلا/ توضیحاتی پیرامون سرداب حرم قمربنی هاشم
ماجرای عجیب اهدای تسبیح از سوی حضرت ابوالفضل به زن بینوا در کربلا با بیان آیت الله کشمیری
جایگاه نهر علقمه در کربلا کجاست؟
کتاب
این عباس علی(ع) است در صفین و کربلا+پیشنهادهایی برای این روزهای شما
تاب بیاورید تا عمو برایتان آب بیاورد...ماه به روایت آه و چند لحظه با سقای آب و ادب
این ماه با «آه» رویت میشود/ ناگفتههای ۱۲ راوی از قمر بنی هاشم(ع)
شرح اماکن زیارتی کربلا+ لوح فشرده عتبات عالیات
۱۵۰ شعر از شاعران معاصر در مدح حضرت ابوالفضل (ع) در «آبروی آب»
اظهاراتی درباره اثر«سقای آب و ادب» با موضوع زندگانی حضرت عباس(درود خدا بر او باد) نوشته استاد سید مهدی شجاعی
سقای آب و ادب، اثری فراتر از مستندات که از تحریف به دور است (شهرام شکیبا)
در کتاب شجاعی تمام روایت ها در مورد حضرت عباس وجود دارد (امیر دژاکام)
چگونه سقای آب و ادب، جلوی سکولاریزه شدن کربلا را گرفته است؟(صادق کرمیار)
هوشمندی سید مهدی شجاعی در خلق سقای آب و ادب (دکتر مهدی پور رضائیان)
اثری که نگاه ما را تغییر می دهد (ابوالفضل زرویی نصرآباد)
حماسه خواندنی عباس علی(ع) در ۱۳سالگی (قسمت هایی از کتاب سقای آب و ادب)