به گزارش صبح رزن به نقل از صبح الوند؛ همزمان با فرارسیدن سالروز واقعه خونین 30 مهر همدان بر آن شدم تا با یکی از جانبازان این واقعه مصاحبه ای داشته باشم.

کمال عنایتی در گفتگو با صبح الوند،  از روز حضورش در واقعه گفت و افزود: پس از آنکه مامورین شهربانی دانش آموزان دختر دبیرستان پروین اعتصامی را مورد ضرب و شتم قرار می دهند خشم و غیرت مردم همدان فوران می کند و  این سبب شد در روز 30 مهر به خیابانها بیایند و جلوی مدرسه آخوند تجمع   و سپس در خیابان شهدا تظاهرات  کنند ، بنده در روز واقعه در حال کار ساختمان سازی بودم اما به محض اینکه شنیدم در خیابان شهدا تجمع رخ داده است ،با توجه به آنکه خانواده ای مذهبی داشتم و قبلا هم چندین بار اقوامم توسط ساواک دستگیر شده بودند  و ستمکاری این رژیم  برایم اثبات شده بود  سریع کار را رها و به همراه خواهرم با موتور سیکلت به محل واقعه رفتیم اما وقتی دیدم شرایط برای حضور خواهرم مهیا نیست  وی را به منزل رساندم و خودم تنهایی در تظاهرات شرکت کردم.

هراس ماموران شاهنشاهی از نوجوانان انقلابی

این جانباز واقعه 30 مهر اظهار کرد: در روز واقعه ما فقط  با سنگ از خودمان دفاع می کردیم اما رژیم شاهنشاهی با انواع مختلف سلاح ها به ما تیراندازی می کرد اما نکته جالب این بود که  با اینکه ما به چیزی مسلح نبودیم آنها از ما می ترسیدند و به محض پرتاب سنگ های ما فرار می کردند.

عنایتی از لحظه مجروح شدن خود گفت و افزود: آنجا یک بانک سپه بود که آن را به اتش کشاندیم  شعارهای بگو مرگ برشاه در تمام خیابان پیچیده بود ، در همین حین احساس کردم که  پایم داغ شده است که متوجه شدم تیر" ژ 3" به استخوان ران پایم برخورد کرده است .

این جانباز واقعه 30 مهر ادامه داد: بعد از آنکه  مصدوم شدم دوستانم من را کشان کشان  به  سرگذر بردند و چون احتمال داشت مامورین ساواک دستگیرم کنند من را زیر پل رودخانه  قائم کردند، دو ساعتی آنجا بودیم تا کاملا هوا تاریک شد بعد  پیکانی پیدا کردند  و من  را  پیش دکتر معز بردند که وی بعد از دیدن حال من خواستار رساندن من  به بیمارستان اکباتان شد که بنده  از وجود ساواکی ها در بیمارستان نگران بودم که گفتند مشکلی نیست پزشکان آنجا انقلابی هستند و سپس با آمبولانس من را به بیمارستان رساندند.

وی ادامه داد: به محض آنکه من را به درب بیمارستان رساندند خیلی از مردم همدان  جلوی درب بیمارستان برای اهدای خون تجمع کرده بودند که به محض باز کردن در آمبولانس خواهر و مادرم را دیدم که برای اهدای خون جلوی درب بیمارستان آمده بودند.

 اتحاد مردم در آن زمان مثال زدنی بود

عنایتی  از متحد شدن تمام مردم از جمله پزشکان با انقلابیون گفت و اظهار کرد: خاطرم هست آن زمان دوران اختناق بود و انقلاب هنوز  پیروز نشده بود  و مرتب ساواک  به بیمارستان مراجعه می کرد و می خواستند ما را دستگیر کنند که پزشکان اعتصاب کردند و مانع از انجام این کار شدند.

این جانباز واقعه 30 مهر  که هم اکنون اعصاب پایش قطع شده است و دارای نقص عضو است  بسیار خوشحال است  که توانسته کاری برای انقلاب بکند و می گوید: بسیار خرسندم این  کاری که کردم بی ثمر نبوده است  و در واقع این حرکت ادامه دهنده راه شهدا بود و ما بخاطر دفاع از ملت و ناموس دست به تظاهرات زدیم.

انتهای پیام/