به گزارش صبح رزن؛به نقل از آناج، اینکه دولت‌مردان کمیته تشکیل داده‌اند و به دنبال مسببان درجه‌یکم می‌گردند، شایسته است و باید آن را به فال نیک گرفت لکن قرائن گواه از آن دارد قبل و بعد از وقوع حادثه نیز عده‌ای اهمال کاری کرده‌اند و شاید به سبب همین کوتاهی‌ها بر تعداد جان‌باختگان افزوده شده است، لذا نباید صرفاً به دنبال مسببان وقوع حادثه بود و محدوده‌ی بازرسی را در این مقوله تلخیص کرد.

روایت شاهدان عینی گواه می‌دهد هیچ‌گونه چَکشی به منظور شکستن شیشه‌ها و گریز از شعله‌های آتش نبوده و حتی کپسول‌های آتش‌نشانی نیز خالی بوده‌اند و تنها نقش دکور را داشته‌اند. چه بسا اگر واگن‌ها از استاندارد لازم برخوردار می‌بود، مسافران می‌توانستند با استفاده از چکش، شیشه‌ها را بشکنند تا اینگونه جوانان مردم پرپر نشوند و یک شخص تمام خانواده‌ی خود را به خاطر کوتاهی متولیان امر از دست ندهد.

مسئولین راه‌آهن باید به این مردم بگویند چرا قطار در وسطِ راه متوقف شده است تا یک قطار دیگر از راه برسد و آن فاجعه‌ی تلخ را در ذهن‌ها حک نماید؟ چرا قطار شماره 480 تبریز-مشهد از امکاناتِ ایمنی برخوردار نبوده و در سایه‌ی این بی‌تدبیری آن‌هایی که قصدِ کمک داشته‌اند با کپسول‌های آتش‌نشانی خالی مواجه شده‌اند؟

آیا مسئولین بومی راه‌آهن تبریز هنگام وقوع حادثه باتوجه به نزدیکی محل سانحه به پایتخت، درخواست هلیکوپتر امداد به منظور آب‌پاشی و اطفاء حریق کرده‌اند؟ اصلاً چرا باید ناوگان حمل و نقل ریلی به ایستگاه‌های آتش‌نشانی مجهز نباشند تا در هنگام بروز چنین رخدادهایی امر امدادرسانی ساعت‌ها طول بکشد.

مسئولین باید به این مردم بگویند چرا رئیس‌قطار تبریز-مشهد مانع‌ امدادرسانی شده و قبل از تعیین تکلیف مصدومین و جان‌باختگان به جایِ هدایت چندین نفر برای کمک‌رسانی، دستور حرکت صادر کرده و صحنه را ترک نموده است.

این‌ها ابهاماتی است که اذهان عمومی را درگیر خود ساخته است و تنها فردی که می‌تواند به آن‌ها پاسخ دهد مسئول راه‌آهن آذربایجان می‌باشد. به خاطر همین مسایل است که نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی استیضاحِ وزیر راه را ضروری می‌دانند تا در برابر بی‌توجهی‌ها به وضعیت ناوگان ریلی پاسخگو باشد چراکه نبود چکشی برای شکستن‌ شیشه‌ها در مواقع خطر، خالی بودن کپسول‌های آتش‌نشانی و وضعیت أسف‌بار برخی از قطارها موضوعی است که ناوگان ریلی خیلی از شهرها با آن درگیر می‌باشند و شرایط در آذربایجان‌شرقی نیز به مراتب بدتر از هر جایِ دیگری است.

شاید اگر قطار تبریز-مشهد همچون سایر قطارهای فعال در ناوگانِ سایر کلانشهر از استانداردهای لازم برخوردار می‌بود، 47 انسان جان خود را از دست نمی‌دادند و تعداد کشته‌شدگان به حداقل می‌رسید.