«دونگ یی» چندمین سریال کره ای و شرقی است که بعد از سریال های گنجینه معبد، جواهری در قصر، افسانه جومونگ، امپراطور دریا و ... از صدا و سیمای جمهوری اسلامی پخش می شود. اکثر این سریالها به محض شروع و پخش چند قسمت اول، بینندگان بسیاری را به خود اختصاص دادند و طولی نکشید که تصاویر بازیگران اصلی این سریال ها روی کیف و دفتر و لوازم مدرسه کودکان و نوجوانان دیده شد و اسامی آنان نیز ورد زبان مردم کوچه و بازار گشت.هم اکنون هم سریال دونگ یی این حالت را پیدا کرده است و بیننده زیادی هم دارد.در اکثر این سریال ها همچون دونگ یی روایت داستان اینگونه است که یک کودک و یا نوجوان که بسیار فقیر است و معمولا هم در سنین کودکی پدر و مادر خود را از دست داده است به کمک خصوصیت ها و استعدادهای خود همچون تلاش و پشتکار زیاد، هوش و ذکاوت بالا و انسان دوستی و خصوصیات ممتاز اخلاقی، کم کم پیشرفت کرده و به مقام و شان اجتماعی بالایی می رسد.تجربه نشان داده است در سریال های کره ای که شخصیت اصلی آن یک دختر است و این دختر در طول آن سریال بر مشکلات غلبه کرده و با حس انسان دوستی و صداقت و پاکی خود حتی زنان حسود و مخالف خود را نیز تحت تاثیر قرار می دهد، مخاطب بیشتری در بین خانواده ها دارد.

به این سیر صدور گسترده فرهنگ کره ای که سریال سازی با قسمت های طولانی مدت یک نمونه از آن است «موج کره ای» گفته می شود.کره در این سریال ها به طور گسترده به معرفی فرهنگ و عقاید و آداب و رسوم خود به جهان می پردازد. با قطعیت می توانم بگویم کودکان و نوجوانان سرزمین من طرز لباس پوشیدن، طرز حرکت کردن، طرز صحبت کردن، ساختار سنتی نظام امپراطوری، شیوه برخورد با مشکلات، برگزاری جشن ها، ادای احترام و بیشتر جزئیات فرهنگ کره را بهتر از اقوام و مردم ایران می شناسند. به نظر شما آیا این یک موفقیت بزرگ برای کره نیست؟ سوال بعدی این است که فرهنگ و تمدن ایرانیان غنای بیشتری دارد یا فرهنگ و تمدن مردم کره؟ به نظر شما چرا ما چنین سریال هایی برای معرفی فرهنگ مردم سرزمین خود نمی سازیم؟ اسطوره و داستانش را نداریم؟ تکنولوژی ساخت آن را نداریم؟هنرش را نداریم؟ هنرمندش را نداریم؟ و یا دغدغه اش را نداریم؟ به عقیده من گزینه آخر صحیح است.

ساختن چنین سریال هایی نه به تکنولوژی خاصی همچون «جلوه های ویژه» احتیاج دارد که دستان ما بسته باشد و نه داستان آن به گونه ای است که نتوان آن را نگاشت. بلکه موضوع این است که فیلمسازان کشور ما هنوز علاقه ای به این کار ندارند.فیلمسازان ما هوز به آن «خودباوری» و احساس«عزت ملی» که فیلم سازان کره ای رسیده اند، نرسیده اند.فیلمسازان و اهالی سینما و تلویزیون در کشور ما هنوز فرهنگ مردم سرزمین خود را باعث افتخار خود نمی دانند و ترجیح می دهند به سبک غربی زندگی کنند و به جای «ممنون» بگویند «مرسی»! فرهنگ مردم این مرز و بوم از هزاران سال پیش با یکتاپرستی و اخلاق و حیا عجین شده است ولی متاسفانه اکثر فیلمسازان ما گویا علاقه ای به این موارد ندارند و این موضوع از رفتارشان ناگفته پیداست. یکی از مقصرین اصلی این انحراف رسانه ای، قشر جوانان حزب اللهی هستند که متاسفانه هیچگاه در ورود به این عرصه احساس وظیفه نکردنده اند و این سنگر را به کسانی سپرده اند که علاقه چندانی به ارزش ها و فرهنگ اصیل مردم این سرزمین ندارند .

طیب سعیدی