به گزارش اختصاصی  صبح رزن،تعلیم و تربیت . معلمی یادگار ماندگار انبیاء و الیاء خداوند بوده است.سعادت و رفاه هر جامعه ای به تعلیم و تربیت صحیح نسلهای آن جامعه بر میگردد.

 در این میان معلمی که با خون سرخ خود به تاریخ بشریت درس شهامت،ایثار و ازخودگذشتگی میدهد اقدامی فراتر از چارچوبهای کوچک ذهنی بشر مادی انجام داده است.

هرگز مپندارید کسانی که در راه خدا کشته می شوند ، مرده اند ، بلکه آنها زنده اند و نزد پرور دگار شان روزی می خورند

آل عمران -168

دانشجو معلم شهید : علی ادیانی کبیر

 تحصیلات : دانشجو معلم ( سال دوم)    

 تاریخ و محل تولد :  10/7/1345 روستای قایش

تاریخ  و محل شهادت : 29/10/1365 شلمچه  ادامه عملیات کربلای 5   

 نحوه شهادت: اصابت ترکش به سر و صورت  

 مزار:  گلزار شهدای روستای قایش

 شهید علی ادیانی در سال 1345 در روستای قایش از توابع بخش سردرود در خانواده ای زحمتکش و سرشار از نور الهی متولد شد .

این شهید پاک طینت  دوران کودکی را در دامان خانواده ای ساده و صمیمی و مومن تربیت یافت . این صفا و صمیمیت تا پایان عمر با عزت وی ،در سیمای ملکوتیش موج می زد .

وی در سن 7سالگی وارد مدرسه شد وتا پایان راهنمایی در روستای سلطان آباد تحصیل کرد و سپس برای ادامه تحصیل وارد دبیرستان شهید موسوی شهرستان رزن گردید و دوره متوسطه را نیز با موفقیت سپری نمود . شهید ادیانی در فرصتهای پیش آمده فعالانه در جبهه ها حضور داشت .

معلم شهید ما اولین بار در تاریخ 25/7/1364 به جبهه اعزام و سه مرحله وبیش از 7ماه تا زمان شهادت در جبهه های مختلف حضور داشت .

بعداز اتمام دوران دبیرستان ، در مرکز تربیت معلم شهید رجایی همدان پذیرفته شد . او در آنجا دانشجویی فعال و نمونه بود .

در سال دوم دوره تربیت معلم بود که به منظور یاری رساندن به رزمندگان اسلام راهی جبهه شد و در منطقه عملیاتی کربلای 5 (شلمچه)عاشقانه جام شهادت سر کشید و به وصال معشوق رسید .

خوشرویی ،برخورد نیکو ، مودب بودن ، حساسیت به انجام فرایض دینی و پایبندی به مسائل اعتقادی از خصوصیات بارز آن شهید برزگوار بود .

                             خوش میروی به تنها تن ها فدای جانت                    مدهوش می گذاری یاران مهربانت

                                                                                                                               روانش شاد و راهش پر رهرو

    فرازی از وصیتنامه شهید :

بنام خدای بزرگ، بنام خدای توانا، اینک نیت نوشتن مطلبی را ندارم بلکه می­خواهم درد و دل کنم تنها کاغذ و مرکب در دسترس می­بینم و فکر می­کنم چه خوب می­نویسم احساس می­کنم در زندگی تنها و غریب مانده ­ام دوستان می­خندند ولی من در گوشه­ ای گریه می­کنم به حال خود از هر چه ناامید می­شوم فقط امید را به خدا می­بندم.

به امید آنکه تمام ریاها از بین برود و اعمال علی گونه بر تمام جهان مستولی گردد.

  ........ زمزمه می کنم ، گریه هایم بیشتر می شود . گریه را دوست دارم ، گریه برایم شادی آفرین است . گریه ها را نوعی تکلم با خدا می دانم       

انتهای پیام/م