تاریخ : 22. مهر 1393 - 7:59   |   کد مطلب: 10207
مصطفی فیروز
اقتصاد روستایی
اقتصاد روستائى يک سلسله فعاليت‌هاى اقتصادى است که در محيط ده انجام مى‌شود، بنابراين هر فعاليتى که در محيط روستا انجام شده که روستائى از آن متمتع گردد در حيطه اقتصاد روستائى قرار مى‌گيرد، چون اغلب روستاها از ديرگاه محل توليد محصولات کشاورزی بوده‌اند، بنابراين درصد بالائى از معيشت روستائيان در رابطه با بهره‌کشى از زمين قرار داشتند اما امروزه اقتصاد روستائى کليه مبانى اقتصادى خانوار روستائي، اعم از زراعي، صنعتى و غيره را دربر مى‌گيرد.

در گذشته درآمدهاى متفرقه در محيط‌هاى روستائى بسيار محدود و اندک بوده است ولى در سال‌هاى اخير به‌علت توسعه خدمات در روستاها و بهم خوردن تعادل مالکیت زمینها در پی تغییر شیوه مالکیت اراضی در سال 1341، از محوریت کشاورزی و دامداری کاسته شده است ولی از طرف دیگر منابع متعدد درآمدى در روستاها و نواحى روستائى به‌وجود آمده که روستائيان از اين درآمدها متمتع مى‌گردند. متن پیش رو حامی یک سیاست استخدامی روستایی در جهت کاهش فقر روستایی و بنیان نهادن فرآیند توسعه ی پایدار می باشد. افزایش جمعیت مداوم، نیازمند فرصت های شغلی و درآمدی قابل توجه می باشد. از آنجا که ظرفیت بخش کشاورزی در جهت فراهم آوردن اشتغال، محدود می باشد؛ تنها گزینه، بخش غیر کشاورزی مناطق روستایی و ظرفیت قابل توجه این بخش در ارائه فرصت های استخدامی/ فرصت های شغلی می باشد. برای دست یابی به این هدف، با این حال تاسیس شرکت ها و کارگاه های خیلی کوچک، کوچک و متوسط در تعداد بالا یکی از این راه ها می باشد. کارآفرینانِ با انگیزه و نوآوری خیلی بالا، توام با یک ساختار اجتماعی مناسب و مؤسسات حمایتی، پیش نیاز انجام این کار می باشند. کارآفرینان نوآور، دانش و سرمایه ی خود را سرمایه گذاری می کنند، در این صورت روستاها محیط مناسبی برای رشد بخش های غیر کشاورزی و فعالیت شرکت ها و کارگاه های تولیدی و خدماتی می شود؛ مشروط به آنکه رقابت پذیر بوده و متکی بر منابع باشد. از این رو نوآوری های فعال با بهره وری بالا در بخش های روستایی و ایجاد فرصت های شغلی و درآمدی خلق می کنند.

 

 

آمارهای رو به افزایش مهاجرت از روستا به شهر به دلیل نبود فرصت شغلی و  ساختار سنتی جامعه روستایی ایران از جمله عوامل موجود در اقتصاد روستایی ایران است که برای اصلاح این ساختار باید روشهای نوین جایگزین روشهای سنتی شود .

کار آفرینی در روستا نوعی حرکت از کسب و کارهای مبتنی بر منابع طبیعی به سمت کسب و کار های مبتنی بر دانش است. این موضوع در واقع نوعی حرکت از کسب و کارهای مبتنی بر منابع طبیعی به سمت کسب و کار های مبتنی بر دانش است .
در اکثر کشورهای آمریکا، اروپا و حتی آسیایی همچون : چین ، مالزی و … سیاست توسعه کار آفرینی در حوزه های غیر کشاورزی در روستاها مخصوصا تک محور اجرا شده است.
با توسعه کارآفرینی و ایجاد شرکت های کوچک کار آفرین، علاوه بر اشتغال و تولید ، روستاییان به کالاها و خدمات مورد نیاز خود دست می یابند و این امر تاثیر زیادی در رشد اقتصادی روستاها و کاهش پدیده مهاجرت به شهرها دارد.
وضعیت جامعه روستایی شهرستان نیز به تبع جامعه ایران نشان می دهد که با افزایش سطح سواد دانش و مهارت های علمی و عملی،گرایش به اشتغال در بخش های سنتی اقتصاد کمتر شده و میل و رغبت برای اشتغال در بخش های مدرن و خدماتی بیشتر است.
این در حالی است که روستاها نیز همچون شهرها ، مملو از فرصت های جدید و کشف نشده هستند که کشف و بهره برداری به موقع از این فرصت ها و ایجاد کسب و کارهای جدید و رقابت پذیر میتواند مزایای اقتصادی چشم گیری برای روستائیان به همراه آورد.

 محدودیت زمین و عوامل تولید از یک سو و افزایش جمعیت از طرف دیگر، بازدهی تولیدی زمین را کاهش داده و اقتصاد نواحی روستایی را ناپایدار ساخته است. افزایش نیاز کشور به مواد غذایی، لزوم توسعه هماهنگ نواحی روستایی به منظور ایجاد تعادلهای منطقه ای ، محدودیت های منابع تولید در نواحی روستایی، محدودیت سرمایه و نیروی انسانی متخصص، عقب ماندگی تکنولوژیک و الگوهای توسعه تمرکزگرا از عمده چالش های محیطی ، اقتصادی و اجتماعی نواحی روستایی در دهه حاضر تلقی می گردد. راهکار لازم برای رهایی از چالش های مذکور شناخت قابلیت ها و محدودیتهای نواحی روستایی؛ تنوع بخشی به اقتصاد روستایی و رواج فعالیتهای جدید است و از همه مهم تر برند سازی هر روستا با خدمات یا محصولی منحصر به همان روستا است . این راهکار می تواند وابستگی اقتصاد روستایی به اقتصاد کشاورزی را کاهش دهد. چرا که اقتصاد کشاورزی در ایران به شرایط محیطی و اقلیمی وابسته بوده و نوسانات اقلیمی در درآمد کشاورزان بسیار موثر است. افزایش تولید و درآمد ، مدیریت منابع تولید با محوریت یک محصول می تواند بسیار راهگشا باشد. به لحاظ تک محصولی و برند سازی محصول یا خدمات در شهرستان رزن می توان روستاهایی مانند کاج، شاهنجرین و ورقستان را مثال زد که به ترتیب اقتصادشان بر پایه کارگاه های  قاب سازی، خیاطی و موزائیک سازی می باشد و اسم روستا را در استان بلکه در مناطق غربی و مرکزی ایران بِرند ساخته است و در شهرستان و برخی استان ها این روستا را با نام خدمات و محصول خاص خود می شناسند. در این صورت است که وقتی یک شرکت یا سرمایه دار و بازاری به این روستاها برای استفاد از محصولش مراجعه می کند مطمئن است که دست خالی بر نخواهد گشت. این برند سازی در روستاهای دیگر نیز قابل بررسی و اجرا بوده تا در این بحران کم آبی و وضعیت نامساعد اشتغال در کشور و به تبع آن در شهرستان ما از وابستگی روستاییان به کشاورزی کم کرده و زمینه پیشرفت را فراهم نماید.

ادامه دارد...

مصطفی فیروز روز دانشجوی کارشاسی ارشد منابع طبیعی در دانشگاه تربیت مدرس

دیدگاه شما

کانال خبری تلگرامی صبح رزن