در ۱۰ سال گذشته سن ازدواج در ایران ۵ سال افزایش پیدا کرده است. یعنی اگر برادر بزرگ خانواده می توانسته در ۲۲ سالگی ازدواج کند، برادر کوچک سن اش به ۲۷ سال رسیده و هنوز گرفتار مقدمات ازدواج است. برای همین است که اطرافمان پر شده از ۱۲ میلیون جوان مجرد و در سن ازدواج!

خوب! به نظر شما مقصر این وضعیت چه کسی یا چه چیزی است؟ پدر و مادر؛ دولت و گروه های مرجع؛ تلویزیون؛ خاله ها و عمه ها؛ یا اصلا شاید خود جوانان؟ شاید هم آمریکا و اسرائیل؟ شاید هم بگویید همشهری دو که خود را مأمور تبیین سبک زندگی صحیح دانسته و شعار «دوباره زندگی کنیم» سر می دهد!

حال اگر از علت ها عبور کنیم و از موانع و دست اندازهای مسیر ازدواج سراغ بگیریم به چه نتیجه ای می رسیم؟

در یک نظرسنجی تلویزیونی عنوان شده بود ۷۶ درصد مردم معتقدند اصلی ترین مانع ازدواج آسان، مشکلات اقتصادی است. احتمالا مردم معتقدند اصلی ترین غولی که در میدان ازدواج باید شکست داده شود، مادیات و نگاه های مادی شده است. جالب آنکه از مرحله نظر تا عمل فرسنگ ها فاصله داریم. ۷۳ درصد از جوان ها در یک نظرسنجی دانشگاهی اعلام کرده اند به شدت با تشریفاتی شدن آیین عقد و ازدواج مخالف هستند، اما در مقابل کار به جایی رسیده که هزینه های یک عروسی متوسط با هزینه های چند سال زندگی یک زوج، برابر شده است. خانواده های زیادی هستند که حاضرند گردن شان را زیر قرض خم کنند و خودشان را در دام وام های پر بهره بانکی بیندازند تا بتوانند عروسی آبرومندی راه بیندازند.

خیلی از خانواده های دختردار، حتما از سال ها قبل، چه بسا هنوز دختر خانم، رو روک سوار می شود و قاقالی لی می خورد، دغدغه جور کردن جهیزیه او را در سر می پرورانند؛ و البته این جهیزیه مثل یک گلوله برفی غلطان سال به سال در حال حجیم شدن است؛ طبق بررسی اجمالی یک پژوهشگر، فهرست اقلام جهیزیه به ۳۳۳ مورد رسیده است. از چرخ گوشت و یخچال و قابلمه گرفته تا دمپایی و اسفند دود کن و رنده تخم مرغ و مگس کش.
در روزگار ما، جنبه های نمادین و تشریفاتی ازدواج، بر جنبه های حقیقی و کارکردی آن غالب شده است. برای اصلاح هر خانواده باید به قدر طاقت خود در امر مقابله با تشریفات گام بردارد.