«یتیم‌خانه‌ی ایران» و «سیانور»، دو فیلم فاخری هستند که نباید از دستشان داد. اولی روایتی است از جنایت مغفول و هولناک استعمار پیر در ایران با ایجاد قحطی بزرگ و شیوع بیماری که به قتل‌عام نه میلیون ایرانی در مدتی کوتاه انجامید و دومی روایتی است از مقطعی از تاریخ سازمان مجاهدین خلق که به وادی تغییر ایدئولوژی و گرویدن به مارکسیسم می‌افتند و مقاومت نیروهای مسلمان و متعهد در برابر این امر، به تسویه‌ی آن‌ها از سازمان می‌انجامد. این فیلم راوی گوشه‌ای از زندگی شهیدان مرتضی صمدی لباف و مجید شریف واقفی است.

«ابوزینب»، «هیهات» و «اروند» -البته اگر این فیلم آخری هنوز از روی پرده برداشته نشده باشد- هم فیلم‌هایی هستند که ارزش دیدن و حمایت کردن دارند. «ابوزینب» درباره یک شهید استشهادی حزب‌الله لبان است که سال‌ها گمنام مانده بود و پس از آزادی جنوب لبنان از اشغال دشمن صهیونیستی، نامش اعلام می‌شود. موضوع این فیلم را هم‌چنین می‌شود صبوری‌های مادر شهید در برابر شدائدی که بر خانواده‌اش می‌گذرد هم معرفی کرد. «هیهات» فیلمی است با چهار داستان درباره‌ی زیارت کربلا، دفاع مقدس، عراقِ بعد از جنگ و جبهه‌ی جهانی مقاومت(مدافعان حرم)؛ و سعی می‌کند همه‌ی این موضوعات را به امروز گره بزند. «اروند» هم فیلمی است درباره‌ی ۱۷۵ شهید غواص و عملیات خونین کربلای ۴.

همه‌ی این فیلم‌ها در دایره‌ی سینمای انقلاب قرار دارند. در این روزهای خوبِ سینما، می‌شود فیلم خوب تماشا کرد و با مصرف این آثار، سینمای انقلاب را تقویت نمود و هم در سمت‌گیریِ روند تولید آثار سینمایی و سوژه‌یابی سینماگران، مشارکتی از سنخ یک «مخاطب فعال» ایفا نمود.