نمی دانم سهراب بستن چترها و رفتن زیر باران در کدام فصل را توصیه کرده اما در هوای باران زده اسفند همچون فصول دیگر هیچ کس فرار را بر قرار ترجیح نداده و چتر به دست بوی بهار را استشمام کرده و در خیابان ها پرسه می زنند و گه گاه دستی بر جیب برده و برای نونوار شدن خانه و کاشانه و اهل خانه و خود دست و دلبازی به خرج داده و لبخند بر لب مایحتاجشان را خریداری می کنند. گویا آنها شعر معروف سپهری را به فراموشی سپرده اند و به جای بستن چتر و شستن چشمهایشان ماندن و لذت بردن را با جان و دل خواستارند.