به گزارش صبح رزن به نقل از فرهنگ نیوز، چند سالی هست که روز ولنتاین در کشورمان حسابی جای خودش را باز کرده است . نه تنها بین دختر و پسرهای جوان، بلکه بین زوج های میانسال هم دیده میشود. و این ها در حالی است که اکثر این افراد حتی اطلاعی در مورد معنای این مراسم ندارند و برخی هم اطلاعات دست و پا شکسته ای را از شبکه های خارجی دریافت کرده اند.

گستره این جریان نه فقط شهر تهران را در گیر خودش کرده است بلکه به شهرهای دیگر کشورمان هم کشیده شده است و حتی شهر مذهبی مثل قم.

این امر که درکشوری مانند ایران با وجود تاکید بسیار مسوولین و علما برای فرهنگ سازی، شاهد رواج چنین فرهنگی برای یک مناسبت بدون پشتوانه دینی یا ملی هستیم، زنگ

خطری است که هرچند چندین سال است در گوش مسوولین فرهنگی به صدا در آمده است اما ظاهرا کسی قصد شنیدن صدای آن را ندارد!

اما در اینجا قصد نداریم این رسم (هر چند که خاستگاه ان کشورهایی هستند که بزرگترین خیانت را در حق خانواده و عشق و عشق ورزی نموده اند) را نه به صورت کامل طرد کرده و نه حتی بی چون و چرا بر آن صحه بگذاریم، بلکه می خواهیم بر نکته ای اشاره کنیم که شاید مورد توجه کمتر کسی قرار گرفته و اگر هم گرفته در عمل راه به جایی نبرده است .

اینکه به دور از تمامی حواشی و نکات منفی و ضد فرهنگی که در این مفهوم وجود دارد و جدای از تمامی تاثیراتی که فرهنگ غلط غربی بر روی این رسم و به قهقهرا کشاندن آن داشته است، و البته هدفهای پشت پرده ای که گاها به آن اشاره می شود و جای تامل هم داد، چرا حال که این رسم در دل جوانان جای باز کرده است با رویکردی دیگر با آن برخورد نکنیم؟

خود این رسم و اصل آن دارای مفهومی مفید و قابل تامل است و آن توجه به عشق و محبت بین زوج ها و اختصاص روزی خاص به این کار است و این همان معنایی است که مورد نظر ما نیز می باشد. در فرهنگ ایرانی و اسلامی نیز توجه خاصی بر این کار پسندیده بوده است کلمه " سپندارمذگان

"(۱) در ادبیات فارسی حاکم بر این امر می باشد و دین مبین اسلام نیز در زمینه اهمیت خانواده و عشق و عشق ورزی در کانون خانواده بسیار تاکید و سفارش نموده است.

بسیار شده است که در مطالب انتقادی پیرامون این امر دیده ایم که سخن از بیگانه بودن آن و تاثیرات مخرب آن بر وضعیت فرهنگی کشور شده است اما چرا همه این انتقادات فقط و فقط در سخن باقی مانده و نتیجه ای به همراه نداشته است خود سوالی اساسی از منتقدین این امر است.

به نظر می رسد رد کردن یک فرهنگ هرچند بیگانه بدون جایگزین دادن برای آن ، به خصوص که مخاطبان این فرهنگ جوانان این مرز و بوم هستند، تلاشی است بی پاسخ همان طور که تا به حال بوده است .با وجود فرهنگ غنی اسلامی ایرانی خودمان بهترین جایگزین ها برای این رسم وجود دارد.هرچند که کلمه جایگزین کلمه مناسبی نمی باشد ،چرا که فرهنگ اسلامی ایرانیمان بسیار کهن تر قوی تر واصیل تر می باشد.

حال که اصل این مفهوم ، پسندیده و مقدس است باید به تقویت این امر مقدس پرداخت. البته نه با شکل غربی و تحریف شده

آن بلکه با اصول درست و انسانی با حفظ حرمت و احترام خانواده .هرچند از دیدگاه اسلامی برای یک زوج همه روزه روز عشق است هم چنان که احادیث بسیاری در زمینه محبت رسیده است از جمله:

از تعداد زیاد احادیث راجع به محبت، هدیه دادن و مهرورزی ،اهمیت این مقولات در دین مبین اسلام به خوبی مشخص می شود. محبت و مهرورزی ای که توام با حفظ حرمت انسانی می باشد نه همچون بیگانگان ترویج آزادی روابط والبته مشکلات منتج از آن در ایران.

اما اگر قرار بر این باشد که به صورت نمادی یک روز در سال را برای این مناسبت انتخاب کنیم و برای اینکه این رسم پسندیده را مطابق فرهنگ و رسوم خود بومی کنیم لازم است روزی را که مناسب تر است برای این منظور اختصاص دهیم و چون ائمه اطهار در تمامی امور زندگی بهترین اسوه و الگو برای ما می باشند می توانیم روز ازدواج بهترین و خوشبخت ترین زوج عالم هستی که زندگیشان سراسر عشق و محبت و احترام بوده است را به عنوان روز رسمی این سنت پسندیده در کشورمان انتخاب نماییم، روز ازدواج حضرت علی و حضرت زهرا سلام الله علیهما. زوجی که به زیبایی مودت و رحمت الهی که در قرآن به آن اشاره شده است۶ را در زندگی خود جاری کرده اند . و به حق می توانند والاترین الگوی زوج های جوان در زمینه عشق ورزی قرار بگیرند.

پی نوشت ها:

۱- آثارالباقیه/ بیرونی ابوریحان

۲- دارالسلام ج ۳، ص ۳۸۶ و ۳۸۷ و ۴۵۵ و ۴۵۶

۳- بحارالانوار جلد ۷۴ صفحه ۲۷۴ حدیث ۱۹

۴- بحارالانوار جلد ۷۴ صفحه ۲۷۴ حدیث ۱۹

۵- کافی جلد ۲ صفحه ۶۴۴ حدیث ۲

۶- سوره روم /ایه ۲۱/ وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَکُم مَّوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ