من علیرغم دیگران، این مانور تجمل و ثروت و فوران تفاخر و تکاثر را در دهه پیروزی انقلاب مستضعفان، در شهری که حاشیه هایش بزرگتر از خود شهر شده است و جمعیت حاشیه نشینش بسیار بیشتر، در شهری که فاصله طبقاتی از سر و رویش می بارد، به دلیل جسارتی که برگزار کنندگانش در ابراز صداقت داشتند، می ستایم.

نمی شود که سیاست های ما در جهت خرد کردن استخوان های ولی نعمتان انقلاب باشد و سمت و سوی حرکتمان در جهت بهره مندی هر چه بیشتر سرمایه داران و اغنیا و انتفاع زالوصفتانی که هرگز سیر نمی شند؛ و بعد بیاییم انقلاب را متعلق به پابرهنگان و محرومان و کوخ نشینانی که صاحبان اصلی انقلاب اند بدانیم.

نمی شود که همزمانی که بر سوت مسابقه ثروت اندوزی و تکاثر دمیده ایم، بر این دستاوردی که می خواهیم بر انقلاب الصاقش کنیم نبالیم؟ چطور می توانیم شوکت و عظمت و شکوه خودروهای خارجی ای را که بسی ارزشمندتر از خون مشتی هم وطن پابرهنه بدمنظر اند، ببینیم و به رخ نکشیم؟

نه نمی شود. نمی شود که تا ابد انقلاب را از آن عده ای پاپتی و مردمانی بدانیم که امروز همه آنها را به پول دهکی از جامعه فروخته ایم. بگذارید دهه چهارم انقلاب دیگر از آن کسانی باشد که جیبشان به سر و تن و جان مردم می ارزد. نمی شود که همیشه انقلاب را از آن آنهایی دانست که همیشه برای انقلاب معترف بوده اند که جانشان هم ناقابل است. بگذارید کمی هم قابل تر ها باشند.

درود خدا بر امام عزیزمان باد که می گفت: «من یک تار موی این کوخ نشینان را به همه کاخ نشینان عالم نمی دهم». دمش گرم که تا آخرین لحظات هم در کنار محرومان ماند و لحظه ای بر این دنیای مادی طمع نکرد. از آن اتاق کوچک و حسینیه ای که دیوارهایش گچی هم نشده بود، دست نوازشش را همیشه بر سر محرومان و مستضعفان کشید و به آنان افتخار کرد. هرگز به ثروتمندان جامعه نبالید و همیشه مغضوب سرمایه سالاران بود: «خدا نیاورد آن روزی را که سیاست ما و سیاست مسئولین کشور با پشت کردن به دفاع از محرومین در رو آوردن به حمایت از سرمایه دارها گردد و اغنیا و ثروتمندان از اعتبار و عنایت بیشتری برخوردار شوند. معاذالله که این با سیره و روش انبیاء و امیرالمؤمنین و ائمه معصومین علیهم السلام سازگار نیست.»

پ.ن:
عکس بالا مربوط به کارناوال خودروهای خارجی تدارک دیده شده توسط مسئولان برای گرامیداشت آغازین روز دهه فجر در تبریز