نمایش 201 - 210 از 238
تعابیر صریحی که مقام‌معظم‌رهبری پیرامون واژه‌ی «غرب آسیا» و لزوم عدم به کار بردن واژه‌ی غلط «خاورمیانه» داشته‌اند و دارند، می‌طلبد تا با نگاهی به دور از سطحی‌نگری، به عمق این مطلب توجه شود.
یکی از نکاتی که در بسیاری از پژوهش‌های مرتبط با انقلاب اسلامی به چشم می‌خورد، القای این رویکرد است که رسانه‌های غربی در طول دوران سلطنت شاه، نگاهی انتقادی به حکومت او داشته‌اند. این ادعا به‌خصوص درباره‌ی رسانه‌های انگلیسی و به‌طور مشخص رادیو بی‌بی‌سی بارها تکرار شده است.
حال ببینیم که حاکمیت یا دیکتاتوری پول بر جهان از طریق چه نظامی استمرار می‌یابد. به مجرد طرح این سؤال، همه جواب را در می‌یابند: بانک؛ نظام پیوسته‌ی بانکداری جهانی. ده‌ها سال از زمان سیدجمال‌الدین اسدآبادی گذشته و در این دنیایی که دیگر زندگی بدون بانک ممکن نیست، هیچ تنابنده‌ای جرأت اینکه بگوید: «البانک. ما البانک؟ و ما ادریک ما البانک؟» ندارد.
نشریات جدیدی که این روزها از هر گوشه و کنار می رویند ریشه در خاک واحدی دارند و آن «ژورنالیسم حرفه ای» است.
ضرورت قانون برای جامعه‌‌ی یا لزوم قانون‏‌‌مندی اداره‌‏ی یک جامعه‌‏ی سیاسی امری است که تردید نمی‌‏‌پذیرد، اما مطابق نظریّه‌‏‌ی فقهی- حکومتی امام خمینی(ره) و بعضی فقهای دیگر، اختیارات ولی فقیه «مطلقه» است. حال این پرسش مطرح می‌‏گردد که آیا ولایت مطلقه با قانون‌مندی در تضاد نیست؟
وقتی مسئولین و هدایت کنندگان "جنگ فرهنگی" غرب، خود مدعی طرح ریزی هدفمند جنگ نرم و جنگ فرهنگی هستند، وی چگونه این ادعای مضحک را به زبان جاری می کند.
محمدرضا پهلوی که از قدرت گرفتن دکتر محمد مصدق می‌ترسید به صورت محرمانه وی را در روز ۲۲ مرداد از نخست‌وزیری عزل کرد.
اولین اتفاق مهم در قطعنامه ۲۲۳۱ مطالبی است که در جمع‌بندی وین نیست اما در قطعنامه ۲۲۳۱ هست، که ایران رسماً اعلام کرده است ما آن را قبول نداریم و الزام‌آور برای ما نیست و برای خود حق تحفظ قائل هستیم. سئوال مهم این است که اگر...
تاملی در یک قلبِ معنا
بیخود نیست که انقلابی‌گری، امروز، در دهه‌ی چهارم انقلاب، در ملتهب‌ترین شرایط بین‌المللی، از سوی انقلابیونِ نشان‌دار، حرکتی بر مدار «احساساتِ» بی‌پشتوانه، «شعار»های بی‌ثمر دور از «عقلانیت» معنا می‌شود… این، قطعاً «ارتجاع» است؛ ارتجاعِ اتوکشیده و شیک!
تهدیدات نظامی علیه ایران می‌تواند در مجامع بین‌المللی دست‌کم طرح و پیگیری شود و لااقل صدای اعتراض ایران به گوش نهادهای بین‌المللی و افکار عمومی جهانی برسد. چطور می‌شود این‌ گونه تهدیدات، تهدیدی برای صلح و امنیت بین‌الملل به‌ حساب نیایند؟

صفحه‌ها