در روستا رسم بود که معمولا هر شخصی را با صفت یا اسم مستعاری صدا می زدند. مادربزرگ من نامش" بتول " بوده. به خاطر روی خندان، محبوبیت و کدبانویی " شیرین جان " نام گرفته بود که هنگامی که خواهرم در کودکی با زبان کودکانه به جای شیرین جان می گوید " شینا" ، همین اسم را دیگر نوه ها تکرار می کنند تا این که فراگیر می شود و باقی می ماند.