بلای جنگ‌افروزی آمریکا در غرب آسیا

مداخله آمریکا در غرب آسیا ریشه در قرن نوزدهم دارد، زمانی که این کشور به دنبال گسترش تجارت و نفوذ فرهنگی بود. شدت واقعی این دخالت پس از جنگ جهانی دوم و در دوران جنگ سرد آغاز شد، زمانی که آمریکا سیاست مهار شوروی را در پیش گرفت و از رژیم‌های استبدادی در منطقه حمایت کرد تا مانع گسترش کمونیسم شود.

این حمایت‌ها اغلب با کودتاها همراه بود؛ نمونه بارز آن کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ علیه دولت محمد مصدق در ایران بود که با حمایت مستقیم سازمان سیا انجام شد. این اقدام، نمونه‌ای از دخالت آشکار در امور داخلی یک کشور و نادیده گرفتن اراده ملّت‌ها به شمار می‌رود.

آمریکا با جنگ‌افروزی‌های مستقیم و غیرمستقیم خود در عراق، افغانستان، لیبی، سوریه و یمن، منطقه را به صحنه‌ای برای قتل‌عام و نابودی تبدیل کرده است.

یکی از شاخص‌ترین نمونه‌های دخالت و جنگ افروزی آمریکا، وجود گسترده پایگاه‌های نظامی در منطقه است. بیش از ۸۰۰ پایگاه نظامی آمریکا در جهان وجود دارد که بخش عمده‌ای در غرب آسیا مستقر است؛ از پایگاه العدید در قطر تا پایگاه‌های بحرین، امارات، عربستان، ترکیه، عراق و افغانستان. این پایگاه‌ها نه برای امنیت منطقه، بلکه برای کنترل منابع انرژی، حمایت از اسرائیل و تهدید مخالفان آمریکا ساخته شده‌اند.

سیاست‌های آمریکا در غرب آسیا بلای بزرگی بوده است. جنگ‌ها، مرگ‌ها، نابودی اقتصادی و اجتماعی و حمایت از رژیم‌های مستبد و اشغالگر نمونه‌هایی از این سیاست‌های مخرب بوده است. آمریکا نه‌ تنها به‌عنوان یک «بازیگر خارجی» وارد منطقه شده، بلکه به‌عنوان معمار اصلی بسیاری از جنگ‌ها، بحران‌ها و ویرانی‌های چند دهه اخیر عمل کرده است.