تو وقتی شناختی او را و بر معرفت خود پافشاری کردی، درک می کنی غظمت او و متعجب می شوی از بزرگی اش .

حیرت از بزرگی و لطف او ؛ که متحیر می کند هر بنده ای را !

در چنین شرایطی چه می شود کرد ؟ جز این که از سر صدق نیت و صفای باطن، خود را برایش خالص گردانی و از صمیم قلب بخوانی اش؛ شاید وصال حادث شود، اگر چنین شود، چه شود ؟!

و تو با تمام وجود در تلاشی تا به وصال پروردگارت که معشوق ازلی و ابدی است برسی ، آگاه باش که حرکت در این مسیر، همت می طلبد و اخلاص، همتی عظیم برای این که توان رفتن بیابی و اخلاص برای این که راه را درست بروی و به بیراهه منحرف نشوی که خداوند محب مخلصین است و یاری می کند آنها را، پس صاف و خالص در محضرش خود را اثبات کن .

عابدی از بنی اسرائیل، هفتاد سال تمام مشغول عبادت شد، خدای تعالی خواست خلوص نیت او را به ملائکه بفهماند، ملکی را امر کرد تا به آن عابد خبر دهد که او با این همه ریاضت و عبادت، استحقاق بهشت را ندارد . عابد در جواب گفت : خداوند ما را خلق فرموده او را بندگی نمائیم ؛ محض امتثال امر باری تعالی، باید وظیفه خودمان را انجام دهیم .

امام صادق (ع) می فرماید عمل خالص آن است که نخواهی کسی جز خداوند بزرگ، تو را به خاطر آن عمل بستاید