سجاد صفار هرندی: کدام یک از احادیث مربوط به شرایط و قواعد ظهور ساختهٔ متمهدیان است و به چه دلیل مدرکی و ...؟ ایشان مجموعه­ ای از ادعاها را با ظن و پندار و دشنام و تحقیر و توهین آمیخته و بعد هم از موضع یک "انقلابی اصیل گلایه مند از انحراف انقلاب" و "میدان داری مداحان و روضه خوانان" آه و فغان سر داده است.
 
چیزی که برای من آزار دهنده ­تر از محتوای بحث ایشان است، همین موضعی است که از آنجا حرفش را می­زند. پوزیشنِ  "انقلابی اصیل گلایه مند از انحراف انقلاب"! از جناب جعفریان می ­پرسم آیا کسی که در کتاب «جریان­ها و سازمانهای سیاسی مذهبی ...» (که در جای خود کتاب محققانهٔ ارزشمندی است) به تلویح نزدیک به تصریح انجمن حجتیه را تطهیر و از مشی غیر سیاسی و غیر انقلابی آنان حمایت کرده است، شایستهٔ سخن گفتن از چنین موضعی است؟ آیا کسی که مخالفت انقلابیون و حتی تلویحاً خود امام با انجمن را حاصل فضاسازی افراطیون و حزب توده می داند اخلاقاً محق است چنین موضعی را اشغال کند؟ آیا شیفتگی به انجمن با موضع "انقلابی اصیل گلایه مند از انحراف انقلاب" سازگار است؟
 
لابد می­ پرسند شیفتگی دیگر چه صیغه ­ای است. حقیقتاً نمی­دانم آیا آقای جعفریان مکالمه­ ای که قریب به دو سال پیش با فردی که از طرف مجلهٔ پنجره با ایشان تماس گرفت، را به خاطر دارند یا خیر! طرف مکالمه از ایشان دعوت کرد که مصاحبه­ ای دربارهٔ انجمن حجتیه داشته باشند تا در پروندهٔ ویژه ای با این موضوع استفاده شود. پاسخ آقای جعفریان (با تندخویی و نیش و کنایه ­هایی از جنس همین مطلب اخیر) این بود که: برای چی؟ می­ خواهید انجمن را بکوبید؟ شما اصلاً می ­دانید انجمن که بوده و چه کرده؟ چه خدماتی کرده؟ به "روؤسایت" بگو حاضرند من فلان مطلب را راجع به انجمن بگویم و چاپ کنند؟ به "روؤسایت" بگو حاضرند فلان سند مربوط به سال 55 را چاپ کنند؟...
 
جالب این بود که حتی پذیرش این مطالب از سوی طرف گفتگو چیزی از شدت و حرارت جناب جعفریان کم نمی­ کرد و باز هم ادامه می­ داد که: نه! به روؤسایت بگو ...! ایشان در ادامه متلک های دیگری هم گفت که بیش از هر چیز نشانگر تأثر ادامه دار از فتنه 88 بود. آن هم یک سال و نیم پس از انتخابات. نهایتاً مکالمه بی نتیجه خاتمه یافت.
 
طرف گفتگوی جناب جعفریان بندهٔ حقیر بودم. از آنجا که جانبداری ایشان در کتاب «جریان­ها ...» از انجمن را دیده بودم، تمایل داشتم که پروندهٔ مذکور حاوی موضع ایشان باشد تا تنوعی از آرا و تحلیل­ها را داشته باشیم. اما حقیقتاً این حجم از تعصب و شیفتگی نسبت به انجمن حجتیه را تصور نمی­ کردم.
 
جناب جعفریان می­ توانند به عنوان یک محقق یا روحانی دیدگاه های هم­ لباس خود را مورد انتقاد (و نه توهین و هتاکی) قرار دهند. اما بهتر است این امر از موضعی باشد که اصصلاحاً به ایشان بیاید! جناب جعفریان حتماً بهتر از امثال بنده می­دانند و به خاطر دارند که امام در واپسین ماههای حیات خود با چه تعبیرات تندی از «ولایتی ­های بی ولایت» یاد کرد و حجتیه­ ای ها را "بی شعور" خواند. تعصب و شیفتگی نسبت به مغضوبین امام و در عین حال طبق مد روز، ناله و فغان سر دادن از موضع "انقلابی اصیل گلایه مند از انحراف انقلاب" زیاد از حد بی­ مزه نیست؟