«کارشکنی آمریکا در مذاکرات هسته ای ایران با گروه 1+5، موضع کاخ سفید را در خاورمیانه تقویت نخواهد کرد بلکه برعکس باعث تضعیف آن خواهد شد.»

این مطلب را روزنامه آلمانی تاگس اشپیگل سایتونگ در یادداشتی به قلم دو تحلیلگر ارشد آمریکایی (فلینت ل و ری و هیلاری من لورت) منتشر کرد. این دو ضمن داشتن سوابق سیاسی، هم اکنون اساتید دانشگاه پنسیلوانیا و آمریکن واشنگتن دی سی هستند.

نویسندگان تحلیل تاگس اشپیگل سایتونگ خاطرنشان کرده اند: از وقتی (آوریل) گفت وگوهای اتمی با ایران از سرگرفته شد نمایندگان آمریکا هشدار می دهند نباید به تهران اجازه وقت کشی داد. اما واقعیت این است که دولت اوباما وقت می کشد تا همچنان در برنامه هسته ای ایران کارشکنی کند و تلاش برای براندازی را پیش ببرد.

این تحلیل می افزاید: آمریکا مایل به افزایش تحریم ها از طریق دیپلماسی بین المللی است. و هدف تشدید تحریم ها چیست؟ به نوشته واشنگتن پست قرار است با این تحریم ها اپوزیسیون مخالف جمهوری اسلامی تقویت شوند. اما ایالات متحده با این راهبرد خود ناکام خواهد ماند. اینکه راحت از ایران بخواهند برنامه هسته ای خود را متوقف کند و در غیر این صورت بیشتر این کشور را زیر فشار بگذارند، اینها موضع آمریکا را در خاورمیانه تقویت نخواهد کرد بلکه برعکس تضعیف می کند.

تحلیلگران تاگس اشپیگل سایتونگ می افزایند: تحریم ها و تهدیدهای نظامی تاکنون تهران را مصمم تر کرده اند غنی سازی اورانیوم را پیش ببرد. با وجود فشار از سوی واشنگتن و تل آویو تعداد سانتریفیوژها در 5 سال گذشته از یکهزار به 9 هزار افزایش یافته است. تهران در این میان بارها پیشنهاد کرده، در مقابل نظارت های بیشتر را بپذیرد. حرف ایران این است؛ شفافیت بیشتر از سوی ایران در مقابل پذیرش حق این کشور برای غنی سازی اورانیوم از سوی غرب. رد این پیشنهاد حتماً گفتگوها را با ناکامی مواجه خواهد ساخت و زیرآب قدرت آمریکا را در منطقه و در جهان خواهد زد.

این روزنامه با مرور سوابق چالش هسته ای نوشت: دولت جورج بوش هم از پذیرش حق ایران در غنی سازی اورانیوم زیر نظارت خودداری کرد. این دولت حتی نخواست با ایران مادام که برنامه اش را به تمامی متوقف نکرده گفتگو کند. ایران تحت تأثیر قرار نگرفت و نظرسنجی ها نشان می دهند که سیاست آمریکا باعث علاقه مندی جدید مردم منطقه به ایران شده است.

در ادامه این گزارش تحلیلی آمده است: اما چرا آمریکا اینگونه خیره سری می کند؟ مسئله از دید آمریکا این است؛ پذیرش حق ایران در غنی سازی اورانیوم به این معنا خواهد بود که جمهوری اسلامی را به عنوان واقعیتی مشروع با منافع مشروع بین المللی به رسمیت بشناسد، به عنوان کشوری در راه قدرت منطقه ای شدن که به احتمال زیاد تن به سیاست خارجی آمریکا نخواهد داد (مثلاً آنگونه که مصر در دوران سادات و مبارک بود). پذیرش حق ایران به این معنا خواهد بود که آمریکا مجبور می شود با ایران کنار بیاید، همان گونه که در ابتدای دهه هفتاد با جمهوری خلق چین کنار آمد.

تحلیلگران آمریکایی همچنین خاطرنشان کرده اند: اما به جای انعطاف بیشتر، سیاست آمریکا در برابر ایران در دوران اوباما نیز در همان وهمی مانده که سیاست این کشور را در دو دهه تمام در برابر چین تعیین می کرد، یعنی بعد از آنکه انقلابیون در سال 1949 به قدرت رسیده بودند. آن زمان هم واشنگتن می پنداشت می تواند بعد از سالها استعمار غرب، سرانجام حکومتی مستقل اما متمایل به آمریکا ایجاد کند. این سیاست در برابر چین کارآیی نداشت، و برابر ایران هم به جایی نخواهد رسید. در یکی از پرپیامدترین ابتکارات در تاریخ دیپلماسی آمریکا، رئیس جمهور این کشور نیکسون و هنری کیسینجر سرانجام این واقعیت را پذیرفتند. با تأسف واشنگتن امروز فاقد بینش نیکسون است.

روزنامه آلمانی با زیر سؤال بردن صداقت دولت آمریکا نوشت: اوباما می توانست در مه 2010 به یک قرارداد اتمی با ایران برسد. برزیل و ترکیه معامله ای را با ایران تدوین کرده بودند که مقرر می داشت این کشور اورانیوم خود با غلظت کم را به خارج بفرستد و در مقابل میله های سوختی برای رآکتور پژوهشی تهران بگیرد. اما اوباما این معامله را نپذیرفت زیرا در آن حق اصولی ایران برای غنی سازی اورانیوم پذیرفته می شد.

تحلیلگران این روزنامه تصریح می کنند: در سال 2012 که دولت های خاورمیانه آمادگی کمتری خواهند داشت راهبرد آمریکا را مورد حمایت قرار دهند. این امر واشنگتن را وا می دارد کاری بکند که مدتهاست در آن ممارستی ندارد، در مقابل کشورهای مهم در منطقه روش دیپلماتیکی در پیش گیرد که بر بده- و - بستان استوار است اما اگر آمریکا می خواهد جلوی افول خود را بگیرد باید به سمت جمهوری اسلامی برود به جای آن، سه سال و نیم بعد از آنکه جورج بوش کاخ سفید را ترک کرد، جانشینش همچنان در پی آن است که ایران خواست آمریکا را بپذیرد یا منتظر حمله باشد. خسارتی که جنگ علیه ایران به موقعیت راهبردی آمریکا در منطقه وارد خواهد کرد، ناکامی در عراق را در مقایسه ناچیز جلوه می دهد.