در سال ۱۳۲۰، زمانی که متفقین رضا پهلوی را مجبور به کناره‌گیری کردند، ارتش ایران ۱۲۵۰۰۰ سرباز داشت. اندازه ارتش و به‌ویژه خرید وسایل جنگی مدرن، هواپیماهای بریتانیایی، قایق‌های توپ‌دار و ناوشکن‌های ایتالیایی و مهمات از آلمان، سوئد و چکسلواکی، اقتصاد را تضعیف کرد.

تا چهارسال بعد از جانشینی محمدرضا پهلوی که جنگ جهانی ادامه داشت، عملاً امکانات سرزمینی و لجستیک ایران در اختیار قوای متفقین بود و او قادر به بازسازی و استفاده از ارتش به سنت پدرش نبود. تا جایی که مجبور شد در سال ۱۳۳۰ تسلط نخست‌وزیر محمد مصدق بر وزارت جنگ را بپذیرد. اتفاقی که با جدی شدن جنگ سرد، یکی از انگیزه‌های بریتانیا و آمریکا در کودتای ۱۳۳۲ بود.

از این تاریخ بود که نقش آمریکا به مرور در ارتش ایران پررنگ شد، ابعاد این نفوذ پس از فروپاشی حکومت پهلوی بیشتر آشکار شد...

چهار برابر شدن قراردادهای فروش تسلیحات پس از سفر رئیس جمهور ریچارد نیکسون به تهران در سال ۱۳۵۱ صورت گرفت. در طول آن سفر، رئیس جمهور و دستیار رئیس جمهور، هنری کیسینجر، ایالات متحده را به یک دستورالعمل کلی متعهد کردند که تصمیمات مربوط به خرید تجهیزات نظامی را در درجه اول به دولت ایران واگذار کند.

واردات نظامی پرهزینه شاه هر ساله میلیاردها دلار از اقتصاد ایران خارج می‌کرد. وارداتی که نه‌تنها بدون انتقال تکنولوژی بود، بلکه در نقاط مهمی از کاربری آن، مستشاران آمریکایی مستقر بودند و به نحوی برنامه‌ریزی شده بود که بدون حضور مستشاران آمریکا کارآیی نداشته باشد.