تا به حال به خودمان توجه کرده ایم؟

تا حالا شده به بعضی دعاهایی که میکنیم فکر کنیم؟

همه ی ما وقتی که میخواهیم دعایی کنیم اولین دعایی که به ذهنمان میرسد این است که خدایا ظهور امام زمان (عج) را نزدیک تر بگردان! ایا تا به حال به این فکر کرده اید که ظهور نزدیک شد لحظه ی دیدار رسید بعدش چه؟ گمان میکنم عادت خوبی برایمان شده...

متاسفانه به یک چیز در دعاهایمان توجه نمیکنیم و زود از خاطرمان پاک میشود و آن اعمال و رفتار ما در زمان غیبت هست. همه ی ما به کردار و رفتار خود بهتر از دیگران آگاهی داریم. عده ای از ته دل منتظر ظهور آقا هستند و عده ای هم فقط نوک زبانشان هست که همیشه به یاد آقاست. خوب است نگاهی به خودمان بیاندازیم و ببینیم که در کدام گروه قرار داریم.

منتظر واقعی امام زمان (عج) کسی نیست که در منزلش بنشیند و فقط یک دعای خشک و خالی داشته باشد و اطرافش را نبیند. نبیند که دوروبرش چه میگذرد و او فقط سکوت اختیار کرده است.

منتظر واقعی کسی است که عاشق امامش باشد کردارش ، رفتارش ، نوع زندگیش ، همه و همه برای رضای امام باشد. اگر دید به یک مظلوم ظلمی میشود دست رو دست نگذارد و فقط نظاره گر ماجرا باشد به خودش بیاید تاجایی که در توانش هست از حق آن مظلوم دفاع کند.(گرچه که فقط همین یک مورد نیست)

چند مدت پیش سوالی به ذهنم رسید و متاسفانه خودم هم نتوانستم به این سوال جواب قانع کننده ای بدم. شاید این سوال را زیاد شنیده باشید و هدفم از گذاشتن این پست فقط و فقط این بود که چه جوابی من و شما داریم تا به این سوال بدهیم.

میخوام برای لحظاتی فکر کنید، چند لحظه چشماتون رو ببندید و تصور کنید که مولامون امام مهدی (عج) ظهور کردند. پیش شما اومدن و ازشما میپرسند در زمان غیبتم چه کار مفیدی واسم انجام دادید؟ چه کار کردید که من خوشحال بشم؟ چه پاسخی داریم که بگیم؟ چی داریم که اون لحظه سرمون پایین نباشه و عرق سردی روی پیشونیمون نشسته نباشه.