مدتی پیش ، در المپیک سیاتل ،

9 ورزشکار دو و میدانی که هر کدام گرفتار نوعی عقب ماندگی جسمی یا روحی بودند ،

بر روی خط شروع مسابقه دو 100 متر ایستادند ، مسابقه با صدای شلیک تفنگ شروع شد .

هیچکس ، آنچنان دونده نبود ، اما هر نفر میخواست که در مسابقه شرکت کند و برنده شود .

آنها در ریفهای سه تایی شروع به دویدن کردند ، پسری پایش لغزید ، چند معلق زد و

به زمین افتاد ، و شروع به گریه کرد . هشت نفر دیگر صدای گریه او را شنیدند .

حرکت خود راکند کرده واز پشت سربه اونگاه کردند...ایستادند و به عقب برگشتند...همگی...

معلولی که دچار سندرم دان ( ناتوانی ذهنی ) بود کنارش نشست ، او را بغل کرد و پرسید :

" بهتر شدی ؟ " پس از آن هر 9 نفر دوشادوش یکدیگر تا خط پایان گام برداشتند .

تمام جمعیت روی پا ایستاده و کف زدند . این تشویقها مدت زیادی طول کشید .

شاهدان این ماجرا ، هنوز هم درباره این موضوع صحبت میکنند . چرا ؟