اللهم عجل لولیک الفرج.امام ما حاضر است فقط ظاهر نیست.همان خورشید پشت ابر.همان امام که گاهاً جمعه ها به اندازه خواندن یک دعای فرج یادش می کنیم.چرا که او عین ظهور و حضور است و این ماییم که در این غیبتیم و محجوب و اینچنین بر ماست که حجاب های ظلمت را به یکسو زنیم و اهلیت حضور بیابیم و زمینه های رجعت به مبانی اسلام را در همه ابعاد فراهم کنیم. اگر بایگانی های ذهنمان را بررسی کنیم ،اگر گرد و خاک ها را کنار بزنیم احتمالاً یادمان بیاید که این امام راهی داشت، هدفی داشت و حقی داشت بر گردن اُمَّتش.این امام،امام کیست؟ امام ماست؟ در چه بازه هایی از زمان امام ماست؟همیشه ؟ گاهی؟یا فقط اوقاتی که به او احتیاج داریم تا مشکلاتمان را حل کند؟تا نیازهای مان را برطرف کند تا مریض هایمان را شفا دهد؟چقدر به حقیقت ظهور ایمان داریم؟انتظار یک فرهنگ است.فرهنگ انتظار فرهنگ کار است فرهنگ تکاپوست نه بی تفاوتی .بسیار شنیده ایم که مضطر واقعی همان امام زمان است اما کجاست منتظری که که از عمق جان «امن یجیب» بخواند؟