در این چند هفته بعد از انتخابات بارها شنیده ام که تعدادی از حامیان آقای روحانی ، از اعضای کابینه گرفته تا طرفداران داخلی و خارجی اش، بارها بر طبل این 24 میلیون رای(57 درصد آرا) چنان کوبیده اند که گویی اصرار دارند تمام این 24 میلیون رای دهنده به روحانی از عاشقان سینه چاک این دولت و یا سالکان و رهروان جان بر کف جبهه اصلاحات و اعتدال هستند که به آرمان این جبهه التزام و اعتقاد قلبی و دائمی دارند و احدالناسی هم حق ندارد و نباید حرفی به انتقاد بزند چرا که در اقلیت است.

آقای عبدی طوری نماز جمعه دهه شصت را و صفوفِ تا جلوی سینما فلسطینش را توصیف می کند که انگار نصف جمعیت تهران ؛ قنوت بعد از رکوع می خوانده اند . نمازجمعه در شلوغ ترین روزهایش هم نه رسانه فراجناحی که رسانه حزب الهی بوده است و اگر خلوت شده به خاطر موفقیتِ آمدنیوز ها و بی بی سی ها و دیگر غوغا سالاران سکولار است که توانسته اند ترمز آقای تقوی را بکشند و به دره محافظه کاری تبعیدش کنند و نماز عبادی -سیاسی را (با تک و توک استثناهایی) به خطابه کشیش های بی آزار حواس جمعِ آسّه برو آسّه بیا شبیه کنند.

هم مهران مدیری و هم برنامه «دورهمی» همچنان بر خط درستی که در گذشته مدیری رفته است حرکت می کنند و بنابراین چندان غیرقابل پیش بینی نبود که این برنامه به سرعت تبدیل به یک برنامه ی پربیننده شود و حتی بخش هایی از آن در دورانی که شبکه های اجتماعی گوی سبقت را از تلویزیون ربوده اند در بین مردم دست به دست می شود.